Και τα λουλούδια ανθίζουν κάποτε πιο πολύ. Κάποια από αυτά όμως είτε στρέφονται προς τον ήλιο είτε ανοίγουν τα φύλλα τους κατά τη διάρκεια της νύχτας. Σα να μου φαίνεται ότι το δικό μου λουλούδι- fiore είναι νυχτολούλουδο, όχι για να σνομπάρει το ζωογόνο ήλιο αλλά κυρίως για να ετεροφωτιστεί, και επειδή μέσω της ετερογνωσίας έρχεται η αυτογνωσία, θα παραθέσω όχι τόσο προβληματισμούς όσο περιγραφές εικόνων (εσωτερικών και εξωτερικών, φανταστικών και πραγματικών) για να προβληματιστούμε και γιατί όχι να αναστοχαστούμε κιόλας.

Οι πόλεις λοιπόν ανήκουν, συν τοις άλλοις, και στα κτίρια τους. Τα κτίρια μεταμορφώνονται από τους δρόμους που τα τακτοποιούν και τα ορίζουν κατά κάποιο τρόπο. Οι δρόμοι συνήθως δε μιλούν από μόνοι τους, θέλει να πάρεις χαρτί και μολύβι και να σημειώσεις πάνω στο χάρτη, μετά να τους διασχίσεις πεζός, με ταυτοκίνητο, με το λεωφορείο ή με ταξί.

Στη Φλωρεντία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, το ιστορικό κέντρο (πεζός θα το καταλάβεις) ανήκει στους τουρίστες, στους ιερείς, σε αρχιτέκτονες και ζωγράφους, ακόμη ανήκει στους ισχυρούς, στους εμπόρους, σε τραπεζικούς και πολιτικούς.

Το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο ιστορικό κέντρο και την εξοχή (εδώ παίρνεις ταξί) ανήκει σε άλλες ενδιαφέρουσες ομάδες, στους μόνους, τους αυτοεξόριστους, τους μετανάστες, τους εργάτες, τους πολλούς, τους φτωχούς και τους περίεργους. Σαυτούς που δεν πρόλαβαν, δε θέλησαν ή μπερδεύτηκαν, που διαφώνησαν, δεν εκφράστηκαν ή δεν εισακούστηκαν.

{gallery}nixtolouloudo{/gallery}

Καθώς προχωρείς και απομακρύνεσαι από το κεντρικό μαγνητικό πεδίο (εδώ θα συνιστούσα να πάς με Ι.Χ. - έχει άνετα και μεγάλα πάρκινγκ), μπαίνεις σε ένα άλλο πεδίο (βαρυτικό αυτή τη φορά επειδή η ύλη κυριαρχεί), όπου οι δρόμοι ανήκουν όλο και πιο πολύ στα αυτοκίνητα τους, στις αλυσίδες καταστημάτων, στα outlet, στα σουπερμάρκετ και στα εμπορικά κέντρα. Εδώ σαυτή τη ζώνη επειδή η απουσία κοινωνικών πρακτικών είναι εμφανής, οι υπερισχύουσες οικονομικές (πρακτικές) προσπαθούν να κὰ»ύψουν αυτό το κενό. Έτσι τα εμπορικά κέντρα σα μια σκηνή θεάτρου με λίγους ηθοποιούς, πολλούς κομπάρσους και δίχως κανένα θεατρικό κείμενο, έχουν εστιατόρια για να φας, σινεμά για να δεις, καταστήματα για να αγοράσεις, καφενεία για να πιεις και ούτω καθεξής.

Εν κατακλείδι, μια υποθετική γραμμική μετακίνηση (έτσι, σαν ένα μονοπλάνο, μια μονογραφία του χώρου) από το χώρο με βαρύνουσα σημασία και ισχύ στο μη χώρο, από το ιστορικό κέντρο στο μη κέντρο, θα μπορούσε να αναδείξει μέρος της κυρίαρχης κουλτούρας σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις συμπεριλαμβανομένης και της Φλωρεντίας, θα μπορούσε ακόμη να αποδειχθεί και χρήσιμο μεθοδολογικό εργαλείο για μια σύγχρονη κοινωνιολογία της πόλης.

Πριν οι ανθρωπιστικές επιστήμες απαντήσουν στα παραπάνω αν δεν το έχουν ήδη πράξει ή αν αυτό ακριβώς προσπαθούν να αναλύσουν, ταπεινά θα ήθελα να μεταφέρω και να μοιραστώ την αίσθηση, καλύτερα, την προσλαμβάνουσα εντύπωση ότι αναζητούμε ένα μη χώρο για να μην πιάνουμε χώρο, ένα κουτί τηλεόρασης για να μη βλέπουμε ότι βλέπαμε καθόλη τη διάρκεια της μέρας, ένα δρόμο ταχείας κυκλοφορίας για να τον τρέξουμε και μια πολυκατοικία για να μη μπορούμε να παρατηρήσουμε από πολύ κοντά όλα τα παραπάνω (σε αυτή τη περίπτωση, το λεωφορείο αποδεικνύεται σωτήριο αφού μπορείς να αλλάξεις παραστάσεις και στην καλύτερη να μετακομίσεις σε άλλη πόλη).

Και για να μη φλυαρήσω περισσότερο εκμεταλλευόμενη τη φυσική ιδιότητα της πράξης του «γράφειν» που είναι κι αυτή γραμμική (αποτελεί τουλάχιστον μια διαδρομή), θα σταματήσω εδώ χωρίς να σηματοδοτείται κάποιο τέλος αλλά μια δυνατότητα για να συναντηθώ με δικούς σας έτερους και ιδίους τόπους.