Στις 15 Ιανουαρίου 2008, εγκαινιάζει το νέο της χώρο με την πρώτη ατομική έκθεση “minimax”του Μανώλη Αναστασάκου.
«Μία έκθεση που θυμίζει τα παιδικά μας χρόνια ειδωμένα μέσα από το ψευδαισθησιακό πρίσμα της ωριμότητας. Μέσα από τα μάτια της τέχνης, μικρά παιχνιδιάρικα αυτοβιογραφικά όνειρα γεννάνε ώριμες σκέψεις. Ένα σύγχρονο εικαστικό κάλεσμα, με υφές από το παρελθόν και ρυθμούς από το μέλλον. Ο χρόνος είναι χρώμα, τελικά».
{mosimage}
Η Ιστορικός Τέχνης, Δωροθέα Κοντελετζίδου σημειώνει:«Ο Μανώλης Αναστασάκος, μέσα από το λογοπαίγνιο της λέξης minimax, πειραματίζεται με ζωγραφικές μικρές και μεγάλες διαστάσεις οι οποίες κινούνται στο πλαίσιο ημερολογιακών σημειώσεων, ως ένα κινηματογραφικό σενάριο και οι οποίες προσδιορίζουν και επαναπροσδιορίζουν το ελάχιστο και το μέγιστο της ζωγραφικής πινελιάς, της σύνθεσης, της εικόνας και της όποιας ανατροπής μπορεί να προκαλέσει η παράταση του χρόνου είδωσης αυτών. Τα έντονα χρωματικά σχεδιαστικά πεδία, οι minimax αναφορές στην αναπαράσταση και στην αφαίρεση συνθέτουν μια προσωπική αφηγηματική εγκατάσταση στην οποία καλούμεθα να αναρωτηθούμε ποιο είναι το ελάχιστο ή το μέγιστο και από ποιες συνθήκες καθορίζει και καθορίζεται αυτό το ιδιόμορφο «εικαστικό παιγνίδι».
O Μανώλης Αναστασάκος γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται ονειρευόμενος να γίνει ένας παιχνιδιάρης παππούς με μεγάλη άσπρη γενιάδα.
Επιμέλεια έκθεσης: Δωροθέα Κοντελετζίδου
fizz gallery- Βαλαωρίτου 9Γ, 10671 Αθήνα, τηλ.210-3607598, fax 210-3607546
e-mail:
Στην επόμενη σελίδα μπορείτε να διαβάσετε μια ανάλυση στο έργο του Μανώλη Αναστασάκου απο την Δωροθέα Κοντελετζίδου Ιστορικό της τέχνης
{mospagebreak}
Αν θεωρήσουμε ότι η δυτική τέχνη είναι δομημένη από αφηγήσεις οι οποίες, κατά το πλείστον, μεταφράζουν τον τρόπο ζωής μας, τις προσωπικές ή επαγγελματικές μας σχέσεις, τη διασκέδαση, τους θεσμούς και την ιδεολογία μας, τότε μπορούμε να πούμε ότι οι οικονομικοί παράγοντες, είναι αυτοί που καθορίζουν και προβάλλουν διάφορα σενάρια, ώστε να χειραγωγούν την παγκόσμια αγορά.
Παράλληλα, η πολιτική εξουσία καλλιεργεί τη δομή αυτή, την οργανώνει και τη διοχετεύει με προβλεπόμενους λόγους έτσι ώστε να υπερτονίζει, έμμεσα, το γεγονός ότι ζούμε στο εσωτερικό αυτών των αφηγήσεων.
Στο πλαίσιο αυτό ο ρόλος του καλλιτέχνη περιορίζεται, συνήθως, στο να παράγει αφηγήσεις που βασίζονται στον ήδη δομημένο ιστορικό και ιδεολογικό κοινωνικό ιστό, δηλαδή, στην κατανομή της εργασίας, σε όλες τις εκφάνσεις της σεξουαλικότητας, στην τηλεόραση, κ.ά.. Βρίσκεται, με άλλα λόγια, φυλακισμένος στο μετα-καπιταλιστικό σενάριο, με αποτέλεσμα να συμμετέχει ενεργά στη γέννηση μιας νέας κουλτούρας, αυτή των δραστηριοτήτων. Έτσι ώστε οι νέες φόρμες που προκύπτουν να βασίζονται στην υλικότητα αυτών των αφηγήσεων.
Η δομή της ελληνικής κοινωνίας και κατ' επέκταση τμήμα της καλλιτεχνικής εικαστικής σκηνής, είναι τέτοια, ώστε να είναι ακόμα βιωματικά αφηγηματική. Με αποτέλεσμα, να προβάλλουν εικαστικές αναζητήσεις που αφορούν στην βιογραφική καταγραφή κωδικών επικοινωνίας, οι οποίοι προέρχονται, κατά το πλείστον, από την προσωπική-κοινωνική θέση του καλλιτέχνη.
Ο Μανώλης Αναστασάκος, ανήκει σε αυτή τη γενιά των καλλιτεχνών που χαρακτηρίζεται, μπορούμε να πούμε, από το βομβαρδισμό της υπερπληροφόρησης, των μέσων και της παγκοσμιοποίησης.
Μέσα απ' όλο αυτόν τον καταιγισμό της πληροφορίας, ο ίδιος στρέφεται προς το εσωτερικό αυτών των αφηγήσεων, που προσδιορίζουν περισσότερο το δικό του, βιωματικό φιλτράρισμα, παρά αυτό που περίτεχνα μας επιβάλλεται.
Minimax , ένα σύστημα εγχάρακτων εικόνων, σε μορφή ημερολογιακού σεναρίου, όπου ο χρόνος είναι ο απαραίτητος συντελεστής της ανάπτυξης, της ανακάλυψης της εικόνας. Minimax και μέσα από τη σειριακή, θα λέγαμε, ανάπτυξη της εγκατάστασης ανακαλύπτουμε παραμυθένιες αφηγηματικές ιστορίες, οι οποίες προκαλούν και προσκαλούν το βλέμμα μας, τη διάθεση του χρόνου μας να τις ανακαλύψει. Το λίγο, το ελάχιστο, υπάρχει στο πολύ και οι λιλιπούτειες διαστάσεις των έργων του προκαλούν την ανατροπή στον, μέχρι τώρα, βουλημικό τρόπο είδωσης.
Διαχειρίζοντας τον εσωτερικό του κόσμο ο Μ.Α. δημιουργεί νέες αφηγηματικές φόρμες με minimax αναφορές στην αναπαράσταση και στην αφαίρεση, συνθέτει μια προσωπική αφηγηματική εγκατάσταση, ως είδος προσωπικού ημερολογίου, στην οποία καλούμεθα να αναρωτηθούμε ποιο είναι το ελάχιστο ή το μέγιστο και ποιες είναι οι συνθήκες που καθορίζουν αυτό το ιδιόμορφο «εικαστικό παιγνίδι», της εικόνας και της ανάγνωσης της.
Είμαστε πλασμένοι από ιστορίες, σημειώνει ο ίδιος και μας παραπέμπει σε αυτόν τον ανεξερεύνητο παραμυθένιο προσωπικό κόσμο που μορφοποιείται σαν ένα προσωπικό, ιδιότυπη αφήγηση.
Δωροθέα Κοντελετζίδου
Ιστορικός της τέχνης