Την περασμένη Τετάρτη το συγκρότημα Palyrria βρήκε προς μεγάλη του έκπληξη την παρακάτω παρουσίαση στην Ελευθεροτυπία. Η αλήθεια είναι ότι στα επτά χρόνια που υπάρχει το συγκρότημα και οι τρεις δίσκοι που έχει κυκλοφορίσει δεν έχουν αποσπάσει ποτέ αρνητική κριτική από τον τύπο. Αυτό μας προβλημάτιζε ιδιαίτερα μιας και κάθε κανόνας ΠΡΕΠΕΙ να έχει και την εξαίρεσή του. Παρ' ότι όμως είμαστε πρόθυμοι να ακούσουμε οποιαδήποτε κριτική, το εν λόγο άρθρο ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπιας (για να μην πούμε για αυτά της δημοσιογραφικής). Ιδού λοιπόν το επίμαχο κείμενο που συνοδεύεται από την επίσημη απάντηση του συγκροτήματος η οποία έχει ήδη σταλεί στην Ελευθεροτυπία. Τα σχόλια είναι πάντα ευπρόσδεκτα ...

Σε ήχο ελληνικό
ΓΙΩΡΓΟΣ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ
PALYRRIA: ΜΕΤΗΕΧΥ

Οπως τουλάχιστον αυτοπροσδιορίζεται στον δικτυακό του τόπο το συγκρότημα Palyrria, δημιουργήθηκε από την ανάγκη πειραματισμού. Θεωρεί ότι επινόησε και τελειοποίησε μια δική του τεχνοτροπία, που βασίζεται στην πρόσμιξη της δυτικής ηλεκτρονικής με την παραδοσιακή μουσική των μεσογειακών χωρών. Από το βιογραφικό του συγκροτήματος μαθαίνουμε ακόμα πως όποιος ζει στην Ελλάδα αντιλαμβάνεται πως η παραδοσιακή μουσική πηγαίνει πολύ πίσω, στην περασμένη... χιλιετία (!) (σημ. δική μας: δηλαδή στην εποχή του αυτοκράτορος Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου, 956-1025). Πίσω (λέει) στους καιρούς που οι άνθρωποι προτιμούσαν να εκφράζονται με πιο εκστατικούς, αλλά και παγανιστικούς τρόπους (απορία: είναι ζήτημα προτίμησης;). Μαθαίνουμε επίσης πως οι αρχαίες τελετές γύρω στη Μεσόγειο είχαν πάντα και μουσική (!) και πως δεν θα ήταν (λέει) υπερβολή, αν παραλλήλιζε κανείς τις τελετές αυτές με τα... rave πάρτι των αρχών της δεκαετίας του '90 (σημ.: μια τέτοια σύγκριση μπορεί προφανώς να κάνει οποιοσδήποτε έχει πάει σε... αρχαία τελετή και μετά σε rave πάρτυ). Οι Palyrria πιστεύουν πως οι ομοιότητες ανάμεσα στα δύο «πάρτι» είναι εντυπωσιακές, γι' αυτό και τις έκαναν πηγή έμπνευσης στο έργο τους. Αιολικές κλίμακες, πεντατονική μουσική, όργανα που έρχονται από τα βάθη της Ιστορίας παρουσιάζονται αναμίξ με pumping bass lines, techno grooves, vocoders, clicks και cuts (όλα αυτά είναι όροι και τεχνικές τής μοδέρνας χορευτικής «μουσικής» που εξαπολύεται από την Αμερική προς τις αποικίες). Με αυτά και με άλλα, το συγκρότημα επιχειρεί (λέει) να δημιουργήσει μουσική που θα υπερβαίνει και θα διαπερνά τους... αιώνες και θα είναι ταυτὸ‡ρόνως αρχαία, αλλά και μελλοντική (!).

Με τον δίσκο αυτό, οι μουσικοί του συγκροτήματος ισχυρίζονται ότι έχουν πετύχει μια αξιοσημείωτη ισορροπία ανάμεσα στα δύο αντίθετα που διαχειρίζονται (δηλ. τα αρχαία και τα μελλοντικά). Ακόμα, εκτιμούν πως έφτασαν στο υψηλότερο σημείο της ωριμότητάς τους, αλλά και της ικανότητάς τους να δημιουργούν ηλεκτρονικές απομιμήσεις φυσικών ήχων, ενώ ταυτοχρόνως η σύνθεση (δηλαδή η πραγματική καλλιτεχνία) έχει επεκταθεί προς όλες τις κατευθύνσεις: κρητική μουσική, αρχαίοι ελληνικοί στίχοι, μικρασιατικοί σκοποί κι ένα ποίημα των Ινδιάνων της Αμερικής (!) (στα ινδιάνικα) είναι μερικά μόνο από τα... τραταμέντα που προσφέρει αυτός ο
δίσκος.

Αυτά τα βαρυσήμαντα (ακόμα και όταν τα λέει κανείς για τον εαυτό του) δημιουργούν μεγάλες προσδοκίες. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, αντί θησαυρού έχουμε άνθρακες.

Τα θαυμαστά που έρχονται από τα βάθη της Ιστορίας, η... διαπέραση των αιώνων, οι Πόντιοι, οι Κρητικοί και οι Ινδιάνοι, δεν είναι παρά ηχητικοί λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι, που αναδεύονται και ρίπτονται με σκοπό να κάνουν θόρυβο και να εντυπωσιάσουν. Ποιον; Οποιον δεν γνωρίζει λ.χ. πόσο εύκολο (και ψεύτικο) είναι να σκαρώνει κανείς ηλεκτρονικούς θορύβους και παράσιτα. Να εντυπωσιάσουν εκείνους που είναι έτοιμοι ν' ανοίξουν το στόμα τους από θαυμασμό και να ξιπαστούν από το όποιο λαμπερό φληνάφημα. Από οποιαδήποτε ψηλομύτικη στάση, από τη σπουδαιοφάνεια, από τον ευτελισμό τού λαϊκού πολιτισμού.

Η απλή παράθεση ηλεκτρονικών εφέ (βουίσματα, μυκηθμοί, κορυβαντισμοί, αστροπελέκια, τύμπανα της κολάσεως και σάλπιγγες της Ιεριχούς, χανταβούρες και φωνές που έρχονται από το υπερπέραν) και το επαναλαμβανόμενο βαρβαρώδες μπιτ, το προαναφερθέν pumping (κυριολεκτικώς θα πει «τρόμπα»), δύσκολα θα μπορούσαν κατά τη γνώμη μου να ονομαστούν «τέχνη». Οσον αφορά τα σολιστικά μέρη (τη μόνη δηλαδή
απόπειρα αρθρώσεως μουσικού λόγου), που μοιάζουν με αυτοσχεδιασμούς διαφόρων οργάνων (αληθινών και γιαλαντζί), είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, πρωτόλεια και παιδαριώδη ταξίμια, φτωχά σε μουσικές σκέψεις και πλούσια σε διάθεση να εντυπωσιάσουν μέσα στο περιτύλιγμα και στο πλασάρισμά τους, που υπαινίσσονται πως τάχα κάτι σπουδαίο τρέχει εδώ.

Ανθρακες τα μεγάλα και φαντασμένα λόγια. Στην πραγματικότητα, ο δίσκος «χτυπάει» την παγκόσμια αγορά τού έθνικ, ήτοι μιας κατηγορίας εμπορικής μουσικής που, για τη Δύση, προσδιορίζεται αορίστως ως «μη δυτική» και που δεν είναι ούτε πραγματική παραδοσιακή μουσική, ούτε οτιδήποτε άλλο από τα είδη με τα οποία ερωτοτροπούν οι εκτελεστές του.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/09/2006



Aπάντηση του συγκροτήματος Palyrria στο άρθρο του Γ.Ε.Παπαδάκη με τίτλο
«άνθρακες ο θησαυρός». Ελευθεροτυπία 06/11/06

Φαίνεται πως η αμεροληψία ως απαραίτητο συστατικό για την ανάπτυξη κριτικής    αντίληψης πηγαίνει περίπατο, όταν «θορυβούμενος» απο γνώμες ή φήμες για    ύπαρξη «θησαυρού» στο -κατ' αυτόν- εχθρικό οικόπεδο της έθνικ μουσικής, ο    μουσικοκριτικός Γ.Ε.Παπαδάκης πιάνει την τσάπα της υπερέχουσας οξυδέρκειάς    του και αναλαμβάνει την εξόρυξη συμπερασμάτων. Και πώς να πετύχει κάποια    σοβαρή κρίση άλλωστε όταν η πάγια μέθοδός του είναι το αδιάκριτο και βλαβερό    –πρώτα απ'όλα για εκείνον τον ίδιο- «κυνήγι μαγισσών» ενάντια σε κάθε τι που    γέρνει προς κάποια πρωτοτυπία, νεωτερισμό ή που το λιγότερο εξωτερικεύει με τόλμη ό,τι φαντάστηκε ο δημιουργός του.

 Στην περίπτωση της κριτικής του για το « methexy», η μέθοδός του επεκτάθηκε  και στην παραποίηση κειμένων μας, παρουσιάζοντάς μας οτι τάχα εμείς    επινοήσαμε την αμαρτωλή –κατ' αυτόν- πρόσμειξη ηλεκτρονικής μουσικής με παραδοσιακά στοιχεία (εδώ ο άνθρωπος αγνοεί βασικά πράγματα της παγκόσμιας μουσικής γραφής 30 και πλέον χρόνων) και επίσης παρέθεσε τις σχολικές του    γνώσεις για το πότε έζησε και πέθανε ο Βουλγαροκτόνος (;) σχολιάζοντας την    άποψή μας οτι η παραδοσιακή μουσική δύναται να σε ταξιδέψει χίλια ή και  χιλιάδες χρόνια πίσω.

Δημιούργησε, εντέχνως απορών, κλίμα χαιρεκακίας που δεν συνάδει (θέλουμε να    πιστεύουμε) με τη θέση του και τη γραφή του. Αλλά ας λύσουμε τις απορίες του.

Έχουμε λοιπόν α) παγάν = πηγή, αναφορά στην αφετηρία, στις πηγές (ναι είναι προτιμώμενο, και απο εμάς προτεινόμενο να ανατρέχεις εκεί).
β) Ναι έχουμε    πάει σε αρχαία τελετή, βεβαίως και σε rave πάρτυ. Πώς; Ο καθένας και για πολύ    δικούς του λόγους μπορεί να ανακαλύπτει στα σκόρπια εδώ κι εκεί (σ' όλο τον    πλανήτη) κομμάτια ζωντανών οσο και γραπτών μνημείων της αρχαιότητας (όλου του    πλανήτη), όσα από τύχη και μόνο έχουν γλιτώσει απ' τη φανατική καταδίωξη των    φανατισμένων καλόγερων.
γ) Για το ινδιάνικο ποίημα: κάποιος απο μάς έχει    κάτσει και τα'χει πει με Ινδιάνους. (Απορείς ακόμα; Nαι υπάρχουν, μιλάνε και    λένε και ιστορίες μάλιστα).

Όσο αφορά κάποιους όρους που έτσι κι αλλιώς συνηθίζεται η χρήση τους στα    αγγλικά, ο Γ.Ε.Π. έδειξε να τρομοκρατείται στο άκουσμά τους! Ξενοφοβία; Tώρα    σε ό,τι αφορά την εξέλιξη στη μουσική και τη χρήση τεχνολογίας για την    ανάλυση και ανάπτυξη του ηχητικού φαινομένου, ο Γ.Ε.Π. στέκει ανίδεος να διαμορφώσει γνώμη για τα πράγματα μέσα στα οποία καλούμαστε να ζήσουμε,    καταδικασμένος να τα παρακολουθεί από τόσο μακριά που σε λίγο θα του γίνουν παντελώς δυσδιάκριτα.

Για αυτόν, είτε οι στην αλλοδαπήν μουσικές πανεπιστημιακές έδρες πάνω στην ταξινόμιση θορύβου σε αρμονικά συστήματα, είτε οι ηλεκτρονικές παραθέσεις     ήχου στο δίσκο των Palyrria, είτε εν κατακλείδι ο,τιδήποτε παράγει ηλεκτρονική μουσική, είναι εξαγώγιμες αμερικάνικες μόδες, βουίσματα, μυκηθμοί, κορυβαντισμοί, τύμπανα της κολάσεως και σάλπιγγες της Ιεριχούς    (!), όροι εκστομώμενοι από μάλλον   «μεσσιανικό ιεροεξεταστή του εξώτερου     πυρός» παρά από μουσικοκριτικό. Ίσως δε και τον μόνο ευφυή αυθεντία που δεν
παγιδεύτηκε όπως άλλοι συνάδελφοί του που έγραψαν κι αυτοί κρίσεις για το     δίσκο, δεν γνώριζαν όμως -οι δύστυχοι- πόσο «εύκολο και ψεύτικο» (λέει)     είναι να σκαρώνει κανείς ηλεκτρονικούς ήχους μαζί με φυσικά όργανα (παράσιτα  και γιαλατζί τα λέει), όπως κάνει   αυτή η «δαιμονική» θορυβομηχανή των Palyrria Eυτυχώς που μουσική μπορεί να εναρμονίσει ακόμη και το θόρυβο που κάνουν οι τσάπες φιλόδοξων θησαυροθήρων, λαγουμιτζήδων και επαρμένων λοιδωρών της σκαφτικής «τέχνης».                                       

PALYRRIA    Aθήνα   09/11/2006

Απάντηση από το συγκρότημα «Palyrria» στον Γ. Παπαδάκη και η ανταπάντηση του μουσικοκριτικού μας

Αντίλογος σε μια κριτική
Το συγκρότημα «Palyrria» απαντά στην κριτική του Γ.Ε. Παπαδάκη με τίτλο «Ανθρακες ο θησαυρός».

Φαίνεται πως η αμεροληψία ως απαραίτητο συστατικό για την ανάπτυξη κριτικής αντίληψης πηγαίνει περίπατο, όταν «θορυβούμενος» από γνώμες ή φήμες για ύπαρξη «θησαυρού» στο -κατ' αυτόν- εχθρικό οικόπεδο της έθνικ μουσικής, ο μουσικοκριτικός Γ. Ε. Παπαδάκης πιάνει την τσάπα της υπερέχουσας οξυδέρκειάς του και αναλαμβάνει την εξόρυξη συμπερασμάτων. Και πώς να πετύχει κάποια σοβαρή κρίση, άλλωστε, όταν η πάγια μέθοδός του είναι το αδιάκριτο και βλαβερό -πρώτα απ' όλα για εκείνον τον ίδιο- «κυνήγι μαγισσών» ενάντια σε καθετί που γέρνει προς κάποια πρωτοτυπία, νεωτερισμό ή που το λιγότερο, εξωτερικεύει με τόλμη ό,τι φαντάστηκε ο δημιουργός του.

Στην περίπτωση της κριτικής του για το «methexy», η μέθοδός του επεκτάθηκε και στην παραποίηση κειμένων μας, παρουσιάζοντάς μας ότι τάχα εμείς επινοήσαμε την αμαρτωλή -κατ' αυτόν- πρόσμειξη ηλεκτρονικής μουσικής με παραδοσιακά στοιχεία (εδώ ο άνθρωπος αγνοεί βασικά πράγματα της παγκόσμιας μουσικής γραφής 30 και πλέον χρόνων) και επίσης παρέθεσε τις σχολικές του γνώσεις για το πότε έζησε και πέθανε ο Βουλγαροκτόνος (;) σχολιάζοντας την άποψή μας ότι η παραδοσιακή μουσική δύναται να σε ταξιδέψει χίλια ή και χιλιάδες χρόνια πίσω.

Δημιούργησε, εντέχνως απορών, κλίμα χαιρεκακίας που δεν συνάδει (θέλουμε να πιστεύουμε) με τη θέση του και τη γραφή του. Αλλά ας λύσουμε τις απορίες του.

Εχουμε λοιπόν: α) παγάν= πηγή, αναφορά στην αφετηρία, στις πηγές (ναι είναι προτιμώμενο, και από εμάς προτεινόμενο να ανατρέχεις εκεί. β) Ναι έχουμε πάει σε αρχαία τελετή, βεβαίως και σε rave πάρτι. Πώς; Ο καθένας και για πολύ δικούς του λόγους μπορεί να ανακαλύπτει στα σκόρπια εδώ κι εκεί (σ' όλο τον πλανήτη)
κομμάτια ζωντανών όσο κ=