Το Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ οι εκδόσεις ΠΟΛΥΤΡΟΠΟΝ η δισκογραφική εταιρεία ΛΥΡΑ και η Λουκία Ρικάκη παρουσιάζουν το βιβλίο K ρ ά τ η σ έ   μ ε  Με αφορμή την επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2006 Παρουσιάζεται στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ η πρόσφατη έκδοση του σεναρίου και της μουσικής ΠΕΜΠΤΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2006 12.00 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ Για την ταινία και το βιβλίο θα μιλήσουν η σκηνοθέτης Λουκία Ρικάκη, ο συγγραφέας Στρατής Χαβιαράς, ο αρχιτέκτονας και πολιτικός  Γιώργος Γιαννόπουλος ο συγγραφέας και ψυχίατρος  Φώτης Καγγελάρης  και ο εκδότης Πέτρος Σταθάτος Θα παρουσιαστεί επίσης η μουσική της ταινίας που υπογράφουν οι συνθέτες  η Μαριέττα Φαφούτη και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου Τραγουδά η  Νατάσα Τσίρου 

Η ταινία έχει θέμα την απώλεια και είναι η πρώτη ελληνική ταινία που ξεκίνησε από το ίντερνετ και συγκέντρωσε ιστορίες από όλη την Ελλάδα Η ιστορία Μια παραγωγός ραδιοφωνικής εκπομπής χάνει στον πατέρα της ξαφνικά Για να καταφέρει να χειριστεί αυτή τη απρόσμενη απώλεια δημιουργεί μία ιστοσελίδα στην οποία ακροατές του ραδιοφώνου στέλνουν ιστορίες τους.Αργότερα συναντιέται μαζί τους και μοιράζονται τις ιστορίες μέσα από το παιχνίδι της αφής  Στη διάρκεια αυτών των συναντήσεων που διαρκούν δυο χρόνια ένα παιδία χάνεται απρόσμενα. Μέσα από τις ιστορίες που μοιράζονται όλοι καταφέρνουν να χειριστούν την απώλεια τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους με μεγαλύτερη δύναμη και αισιοδοξία. Το ίδιο και η ηρωίδα η Ιουλία μαθαίνει να συναναστρέφεται  στο παρόν και συμφιλιώνεται με το παρελθόν της . www.holdme.gr  www.luciarikaki.gr

Έγραψαν για την ταινία  και το βιβλίο ΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕ

Add body heat and light -- and presto! You have the very first full length, post-new age phantasmagoria by Lucia Rikaki. Remember these words? In reference to the film under the same title, the script of Hold me testifies to the verity that no loss is ever without redemption. Stratis Haviaras

Η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Με βία μας επισκέπτεται με ασημένια φτερά ,με φτερά, σαν μια ανάμνηση ενός χαμένου πλοίου .Έρχεται με τα  ξέφτια ξεχασμένων δέντρων, έρχεται σαν μάγος  να βγάλει  από τις καρδιές μας κεραυνούς. Περπατάει στη βροχή με μια ομπρέλα φτιαγμένη από φύλλα του ήλιου, ψάχνοντας για ένα φωτεινό χρώμα, ένα πρόσωπο ,το δικό μας πρόσωπο. Ο ποιητής κλέβει λέξεις μέσα από ανοικτά παράθυρα, σαν κοράκι. Ψάχνει σε αλυσιδωτούς κύκλους για μια σταγόνα ,μια κρυστάλλινη σταγόνα, μια ζωή. Βροχή.. Η βροχή μέσα μας.. Πολλές σταγόνες ,πολλοί κρύσταλλοι.. Έτσι ώστε ένα μπορέσουμε να ζήσουμε πολλές ζωές Masoud Amralla Al Ali

Το θέμα της απώλειας είναι τεράστιο κι ας είναι κυρίως οι απολεσθέντες έρωτες το πρώτο μου θυμόμαστε ή αυτό που μας πονάει περισσότερο.Το "περιβάλλον" θέμα είναι αυτό της "απώλειας του χρόνου". Λυπούμαστε που χάσαμε τον χρόνο μας με έναν έρωτα που δεν "δικαιώθηκε" ή δεν "ευδοκίμησε".  Θα προλάβουμε άραγε να καρπωθούμε τον επόμενο "επιτυχημένο"; Χάνω τον καιρό μου ίσως που σας τα γράφω όλ' αυτά, αλλά εσείς καλά κάνετε και ασχολείστε με την "απώλεια" γιατί ίσως μας βοηθήσετε να καταλάβουμε ότι "χαμένος χρόνος" είναι βέβαια η μεγάλη πλάνη από την οποία οι περισσότεροι υποφέρουμε νομίζοντας ότι επενδύουμε με όλες μας τις δυνάμεις σε ένα "μέλλον" που τελικά δεν έρχεται ποτέ... Γιώργος Τσελίκας

Με συνεπήρε το εφεύρημα  της διάθλασης λογισμών και εμπειριών βαθειά ατομικών, που βρήκαν τρόπο να ακουστούν μέσα από τα στόματα  προσώπων ξένων μεταξύ τους, για να αποδειχτεί πως οι άνθρωποι τα ίδια κρύβουν μέσα τους  τελικά. Η διαφορά απέδειξε την ομοιότητα. Και μετά τα διαθλασμένα εσώψυχα…επανασυνδέονται ανάποδα, ενώ ένα μαύρο πανί να σφαλίζει τα μάτια, όμοιο με το σκοτάδι που περιβάλλει τη μοναξιά των ανθρώπων. Παρασύρεται κανείς στους λογισμούς, στον ψυχισμό, στην ασυμμάζευτη ευαισθησία. Χάνεται στην εικαστική τελειότητα των εικόνων, στην αψεγάδιαστη ισορροπία, στα οργιαστικά χρώματα, στην αρμονία τους.  Γιώργος Γιαννοπουλος

Συμβαίνει συχνά μέσα στο έργο των δημιουργών να υπάρχουν σπαράγματα της ζωής τους και του ψυχισμού τους, τα οποία, μετουσιωμένα καλλιτεχνικώς, να υπαγορεύουν και να συγκροτούν το ίδιο το έργο μέσα στο οποίο υπάρχουν. Τα ίδια αυτά σπαράγματα συναρμολόγημα και κολλημένα εκ νέου αποδίδουν το σώμα του θρυμματισμένου αγγείου σαν μια προσπάθεια αποκατάστασης του παρελθόντος. Οπού λείπει ένα κομμάτι από την πραγματικότητα ,ένα κομμάτι φαντασιωτικό τείνει να το αποκαταστησει.Ετσι που το έργο φτιάχνει τελικά  μια νέα πραγματικότητα όχι μονό για τον θεατή αναγνώστη αλλά και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη, αφού το έργο του πια  είναι αυτό που έχει συμβεί και έτσι πια θα υπάρχει μέσα στον ψυχισμό του.
Φώτης Καγγελάρης