Γιατί γράφεις ;    Είναι πράγματα που έχεις μέσα σου.Κάποια στιγμή θέλεις να τα πεις.Σου δίνεται μια ευκαιρία.Και τότε δειλά αρχίζεις το γράψιμο.μετά έρχεται η έμπνευση.ότι ζεις και ότι θα ήθελες να ζήσεις σε εμπνέει.ένα αγαπημένο μου πρόσωπο μου είπε:αγαπάμε την ποίηση γιατί μας δίνει ότι δεν μπορεί η ζωή.Εγώ λέω εμείς που αγαπάμε τη ζωή την κάνουμε ποίηση.

Γνωρίζω την Χριστίνα Οικονομίδου αρκετό καιρό μάλλον, αν σκεφτεί κανείς ότι την πρωτοείδα πριν να υπάρξει το περιοδικό INDEX στο οποίο είχε κεντρικό ρόλο ως εκδότρια και στο οποίο είχα κι εγώ την τιμή να γράψω παρουσιάζοντας σε ένα του τεύχος τον εξαιρετικό φιλόλογο και συγγραφέα Ανδρέα Παναγόπουλο, τον οποίο είχα καθηγητή στη Φιλοσοφική Αθήνας και ο οποίος αργότερα μου ζήτησε να γράψω ένα campus novel με θέμα τη ζωή του ως καθηγητή, το οποίο ξεκίνησα και προχώρησα αρκετά όμως όχι τόσο ώστε να προλάβω να εκδοθεί πριν εκείνος φύγει από κοντά μας.

When it comes to the core of Wildlife Conversation Film Festival we discover Christopher Gervais, the man who was inspired enough to give life to a plain idea and transform it to a huge long-lasting event. We all love nature, we all enjoy the view of wild animals and feel excited to discover that we are not the only species on the planet, but few decide to devote their time to actively prove their love for nature.The dreamy essence that makes children believe that animals are our brothers usually fades out as we grow old. But this didn’t happen to Christopher Gervais. His deep interest in nature started when he was a child and led him to become an environmental scientist with advanced studies on marine biology and evolutionary biology.
Today he is the founder and president of the Wildlife Conservation Film Festival. We find him in his office in New York, planning and thinking about this year’s event. He is in great mood that carries a fine scent of wildlife thoughts and images.

Βρισκόμενη  αυτόν τον καιρό μπροστά σε αναλύσεις   διαφόρων οικονομικών μοντέλων πολιτιστικής πολιτικής, σε αντιπαραθεσεις  του αγγλικού με το γαλλικό και το  γερμανικό  μοντέλο, σε συζητήσεις για το τι θα ήταν  προτιμητέο στην παρούσα φάση λιτότητας  στη χώρα μας, το Κράτος  -παρον, και  σταθερός ρυθμιστής ή το κράτος, που θα επέλεγε την απόσταση και διακριτική εποπτεία άλλων θεσμοθετημένων και προστατευμένων φορέων  κλπ. κλπ.κλπ…κατέληξα να αισθάνομαι τρελλά πονοκεφαλιασμένη. Γιατί δεν είμαι οικονομολόγος. Γιατί και οι οικονομολόγοι και οι ιδέες τους δεν μπορεσαν να οδηγησουν σε ένα μακροχρόνιο σχεδιασμό, ο οποίος θα  παρείχε ασφαλείς συνθήκες , που θα ενέπνεαν την άνθιση της δημιουργίας, και την «ενεργειακή» καταρχήν επένδυση σε αυτήν. Γιατί , ας ξεκινήσουμε , με το ότι δεν υπάρχει στην παρούσα φάση Κράτος να  τοποθετηθεί υπευθυνα  απέναντι σε τέτοιους προβληματισμούς.

Ο Ηλίας Τσέχος, μια ξεχωριστή φωνή στο χώρο της ποίησης, κουβαλάει μαζί του πλήθη δημιουργημένα από την ένταση των δημιουργικών οραμάτων του. Όσο μακριά κι αν είναι από το κέντρο των μεγάλων γεγονότων, ο πραγματικός δημιουργός δεν είναι ποτέ μόνος του και συχνά καταφέρνει να μηδενίσει τις αποστάσεις που τον χωρίζουν. Σε προκαλεί να σκεφτείς, σε προκαλεί να αφουγκραστείς την ζωή, την πλάνη του χρόνου.

Σε μια  εποχή, που οι προκλήσεις, διευκολύνσεις , υποσχέσεις της τεχνολογίας  και του ορθολογιστικού πλαισίου του πολιτισμού μας και του τρόπου  σκέψης του, μάς χαμογελούν  συχνά ως αδιαμφισβήτητη  λύση ή έστω σανίδα σωτηρίας της μιζέριας μας και των αδιεξόδων της, η  σταθερή αξία της ποίησης  μάς χτυπά την πόρτα ξανά και ξανά για να μάς θυμίσει το πεπερασμένο του μυαλού μας, όπως έχουμε δεχτεί να το χρησιμοποιούμε, δηλαδή περιορίζοντας το μεσα από τον ευνουχισμό της  αίσθησης- μοναδικό καταφύγιο και ελπίδα επαναπροσδιορισμού της Κλίμακας, του μεγέθους μας  και της απαιτούμενης σεμνότητάς  μας προκειμένου να επιβιώνουμε στην ολότητά μας-δηλαδή με το σκληρό αλλά  συγχρόνως λυτρωτικό του  ταυτόχρονου της  συνύπαρξης  του ανεπαρκούς ,αλλά και του μεγαλείου μας.

Μια φορά και έναν καιρό σε μια πανέμορφη χώρα, που την έλεγαν Γελάδα, παντού ακούγονταν γέλια. Οι άνθρωποι γλεντούσαν μέρα νύχτα, δεν υπήρχε φτώχεια και κακομοιριά, ο καθένας αγαπούσε και φρόντιζε τον πλησίον του και όλα λειτουργούσαν στην εντέλεια

 Γιατί το διάλεξα αυτό το επάγγελμα! Εγώ, όταν ήμουν  παιδί (στην ηλικία σας), δεν ήμουν κι απ’ αυτούς που πατούσανε και με τα δύο τους πόδια στη γη. Εμένα το όνειρό μου ήταν να γίνω συγγραφέας. Πετούσα, ονειρευόμουν να δώσω πνοή σε χαρακτήρες, να επινοήσω έναν κόσμο, για να κάνω ορατό αυτό που δεν υπάρχει. Γιατί, όμως, έγινα ιατροδικαστής, Γιατί εγώ, ο ονειροπόλος νέος,  διάλεξα αυτό το επάγγελμα, που απαιτεί επαφή με την πραγματικότητα;