Off Canvas sidebar is empty

Διψασμένοι

dipsasmenoi Γιατί το διάλεξα αυτό το επάγγελμα! Εγώ, όταν ήμουν  παιδί (στην ηλικία σας), δεν ήμουν κι απ’ αυτούς που πατούσανε και με τα δύο τους πόδια στη γη. Εμένα το όνειρό μου ήταν να γίνω συγγραφέας. Πετούσα, ονειρευόμουν να δώσω πνοή σε χαρακτήρες, να επινοήσω έναν κόσμο, για να κάνω ορατό αυτό που δεν υπάρχει. Γιατί, όμως, έγινα ιατροδικαστής, Γιατί εγώ, ο ονειροπόλος νέος,  διάλεξα αυτό το επάγγελμα, που απαιτεί επαφή με την πραγματικότητα;



Τέλος πάντων, τελικά, έγινα ιατροδικαστής και. αντί να κάνω ορατό αυτό που δεν υπάρχει, κάνω ορατό αυτό δεν υπάρχει πια. Είναι μια πολύ μικρή διαφοροποίηση, αλλά κάτι τόσο ασήμαντο μπορεί να αλλάξει όλη την πορεία της ζωής ενός ανθρώπου. Και ιδού η απόδειξη!

Το κείμενο του Λιβανέζου συγγραφέα Ουαζντί Μουαουάντ αποτελεί ένα παιχνίδι ανάμεσα στη δημιουργική φαντασία και την πραγματικότητα, ένα παιχνίδι απέναντι στο χρόνο, μία συνεχή επαναφορά στην εφηβική μας ηλικία και στις εμμονές που ο χρόνος άφησε ανέπαφες. Το Εθνικό Θέατρο, με μία σημαντική κίνηση που έκανε, με βασικό στόχο να μεταφέρει τη θεατρική τέχνη σε χώρους και τόπους που δεν έχουν επαφή με το θέατρο, ανέβασε αυτό το υπέροχο έργο, στη Β σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου Αθηνών και ταυτόχρονα το ταξίδεψε όπου υπήρχε η ανάγκη του θεάτρου, προσφέροντας μας γενναιόδωρα μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς.

Τη μετάφραση του κειμένου υπογράφει η Έφη Γιαννοπούλου, τη σκηνοθεσία οι Μανώλης Μαυροματάκης και Τζένη Αργυρίου, τα σκηνικά και κοστούμια η Όλγα Λεοντιάδου. Η απολαυστική παράσταση εκτίνεται από το γέλιο στη συγκίνηση και από την κατάφαση στην οργή. Το κοινό εμπλέκεται ουσιαστικά στη δράση και η έξοχη ερμηνεία του Μανώλη Μαυροματάκη, ως το μόνο πραγματικό πρόσωπο της σκηνής, καθηλώνει το θεατή και τον παρασύρει, μέσα από τεχνικές παιχνιδιού στα βαθύτερα μονοπάτια σκέψης. Εκεί που η αφαίρεση δημιουργεί θαύματα, η σκηνογράφος ξετυλίγει δύο εποχές, μέσα από ένα και μόνο σκηνικό αντικείμενο: Το κουτί- βαλίτσα αποσκευών με όλες τις αναμνήσεις.

Οι ερμηνείες έξοχες, οι ρυθμοί παιγνιώδεις, μεθυστικοί, μέσα από ένα κυκλικό παιχνίδι παρελθόντος παρόντος, μας παρασύρουν στις πιο έντονες συγκινήσεις, στις πιο βαθιές μνήμες. Τα πρόσωπα μονολογώντας, ακουμπούν το ένα το άλλο. Ο Μανώλης Μαυροματάκης, έξοχος και ευρηματικός όπως πάντα επί σκηνής, ταλαντεύεται μεταξύ του ρεαλισμού και της φόρμας, αφήνοντας ανεπαίσθητα να διαφανούν η γλυκύτητα, η ντροπή, αμηχανία, η αδυναμία αλλά και η  δημιουργική έπαρση, η εφηβική ονειροπόληση, η διάνοια.

Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος με την υπέροχη δυναμική του ερμηνεία, διεκδικεί την ανάγκη του για ύπαρξη και έκφραση, μέσα από ένα δικαιωματικά, νεανικά οργισμένο λόγο, στιβαρό και αληθή. Η Στεφανία Γουλιώτη, ως πλάσμα της φαντασίας, κινεί παιχνιδιάρικα τα νήματα της παράστασης, παίζοντας με την έννοια του χρόνου και της ύπαρξης, ώσπου ξεσπά σε ένα ιλιγγιώδη, καθαγιαστικό λόγο, σε έναν ύμνο για την ομορφιά και την πραγματικότητά της, υπογραμμισμένο με την εφηβική αγνότητα.  Ένα εξαιρετικό κείμενο με έξοχες ερμηνείες και πολύ αγάπη για το θεατή. Μία από τις καλύτερες παραστάσεις των αναμνήσεών μας.

Ελένη Γεωργίου