Η track7artslaboratorium, οργανώνει και παρουσιάζει την έκθεση των Anisa Ashkar (1979) Παλαιστίνη και Joseph Dadoune (1975) Ισραήλ με τον γενικό τίτλο «Αγάπη Καθαρή», στον track7artspace. To project αποτελεί μια πρωτότυπη παραγωγή της track7 για την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η έκθεση θα ανοίξει για το κοινό τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2007.
Η έκθεση περιλαμβάνει δύο αυτόνομα πρωτότυπα projects, τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά παγκόσμια, στην Αθήνα. Στα συγκεκριμένα projects των δυο καλλιτεχνών συνεργάζεται και συμμετέχει πολυδιάστατα (σύνθεση, τραγούδι, υποκριτική), η γνωστή, κυπριακής καταγωγής, τραγουδίστρια Αλέξια.
Την έκθεση επιμελείται η θεωρητικός τέχνης και διευθύντρια της track7artslaboratorium Δρ. Σάνια Παπά.
Η Anisa Ashkar και ο Joseph Dadoune προσκλήθηκαν το 2005 στο καλλιτεχνικό residence, στο πλαίσιο του Ετήσιου Φεστιβάλ Πεδίου Δράσης Κόδρα, στο πρώην στρατόπεδο του Μακεδονομάχου Κόδρα (συνεργασία Forum Ευρωπαϊκών Πολιτιστικών Ανταλλαγών και Δήμου Καλαμαριάς – Θεσσαλονίκης) με θέμα «Διαχωριστικές Γραμμές» (Borderlines). O Joseph Dadoune και η Anisa Ashkar προσκάλεσαν την Αλέξια να συνεργαστεί πολυεπίπεδα στα δύο καινούργια αυτόνομα έργα τους, με στόχο τη δημιουργική συνεργασία ανάμεσα σε τρεις καλλιτέχνες προερχόμενοι από χώρες με ανάλογα κοινωνικοπολιτικά χαρακτηριστικά, παραδόσεις και πολιτισμικά ιδιώματα.
Προσεγγίζοντας εκ νέου τον θεματικό αυτό άξονα, οι καλλιτέχνες δημιουργούν πρωτότυπα έργα υπονοώντας την κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών (γεωγραφικές, πολιτικές, φυλετικές, ταξικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές). Η κατάργηση αυτών των γραμμών στην τέχνη συνδέεται άμεσα μ’ ένα από τα βασικά, εγγενή, σταθερά χαρακτηριστικά της που είναι η υπέρβαση της πραγματικότητας, υπέρ μιας ποιητικής και διαπολιτισμικής ερμηνείας του κόσμου. Σ’ αυτό το νέο κινητικό residence οι τρεις καλλιτέχνες δούλεψαν επί τόπου για τέσσερεις μήνες στην Αθήνα, με αλλεπάλληλες μετακινήσεις.
{mosimage}Μέσα σ’ αυτό το «πάρε-δώσε», ο Joseph Dadoune, η Anisa Ashkar και η Αλέξια, καλλιτέχνες που ανήκουν σε ετερογενή επίπεδα και οικουμενικότητας, έρχονται να καταθέσουν τις ιδιαίτερες ταυτότητές τους, σ’ ένα φορτισμένο ιστορικά χωρο-χρόνο, εφόσον η πρόσκληση στην Αθήνα αποτέλεσε ένα νέο σημείο εκκίνησης και δράσης, μία νέα δημιουργική πρόκληση.
Η κατάληξη δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί εκ των προτέρων. Μέσα από την διαδικασία του καθημερινού διαλόγου, της καταγραφής και της κατάθεσης των προσωπικών εμπειριών και βιωμάτων των τριών καλλιτεχνών, προκύπτουν συμβάντα, παραλλαγές γεγονότων ή ακόμα και απρόοπτα, ικανά να σηματοδοτήσουν τις επιθυμητές αισθητικές προτάσεις. Αυτά τα όρια/ σύνορα, ως σηματοδότες του τέλους και της αρχής, εξαλείφουν τη διαχωριστική γραμμή της απαγόρευσης και της διαφορετικότητας, ενισχύοντας την έννοια της ετερογενούς ταυτότητας, το πέρασμα ανάμεσα στο εδώ και στο επέκεινα, στο εντός και στο εκτός, στον α-χρονικό τόπο των αφηγήσεων και στον συγκεκριμένο τόπο του ρήγματος με το παρελθόν, υπέρ του ξανακερδισμένου χρόνου της επικαιρότητας.
Σύμφωνα με την Talya Halkin «Το έργο της Anisa Ashkar έχει ως σημείο εκκίνησης την τέχνη του σώματος και της performance, που εμφανίστηκαν στο προσκήνιο στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οπότε οι καλλιτέχνες επαναστάτησαν κατά των παραδοσιακών συμβάσεων της εκθεσιακής πρακτικής σε μουσεία και γκαλερί, επιχειρώντας να εξαλείψουν τα όρια μεταξύ τέχνης και ζωής. Ειδικότερα για τις γυναίκες καλλιτέχνες, η μεταμόρφωση των σωμάτων τους σε αντικείμενο και συγχρόνως υποκείμενο της τέχνης τους πήρε τη μορφή μιας πράξης αισθητικής και πολιτικής ελευθερίας.»
Για την Anisa Ashkar η χρήση του σώματος, της γλώσσας (γραπτή – προφορική) και της γραφής αποτελούν βασικούς άξονες του έργου της. «Όταν γράφω στο ίδιο μου το σώμα αισθάνομαι ελεύθερη να κάνω ότι θέλω» λέει η Anisa Ashkar. «Δεν υπάρχει καμία λογοκρισία εκτός από αυτή που επιβάλλω εγώ η ίδια στον εαυτό μου και είμαι καλός λογοκριτής. Η δουλειά μου έχει να κάνει με τις γυναίκες γενικότερα αλλά και ειδικότερα με τις γυναίκες από την Αραβία. Η πολιτική μου ταυτότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ταυτότητά μου ως γυναίκα. Το μόνο που θέλω είναι να αντιπροσωπεύω τον εαυτό μου, την Anisa, αποφεύγοντας κάθε είδους γενίκευση».
Στο καινούργιο της έργο (εγκατάσταση, performance) με τίτλο «Άγρια Μάτια» 2006, η Anisa Ashkar μελετά, επεξεργάζεται πολυεπίπεδα και επανερμηνεύει τον μύθο του Περσέα και της Μέδουσας, μετατοπίζοντας την σ’ ένα σύγχρονο πλαίσιο διαμάχης και αντιφάσεων.
Πραγματεύεται εδώ το διφορούμενο του μύθου και την «αιώνια» διαμάχη των φύλων μέσα από μια ψυχολογική και ψυχαναλυτική εμβάθυνση, υπέρ- εκθέτοντας την μετέωρη στιγμή του αποκεφαλισμού.
Σύμφωνα με την καλλιτέχνιδα ο μύθος αυτός, που γράφτηκε από τους άνδρες, επαναπροσδιορίζεται μέσα από τον κυρίαρχο ρόλο δυο γυναικών (Μέδουσα- Αθηνά), ενώ ο άνδρας (Περσέας) εκ-τίθεται ως «αντικείμενο» που δέχεται εντολές και εκτελεί, χωρίς να αμφισβητείται η ανδρική του δύναμη και ταυτότητα, εφόσον αυτή επανατοποθετείται στο πλαίσιο που της αρμόζει. Στην performance της Anisa Ashkar η Αλέξια «αναλαμβάνει» το ρόλο της Αθηνάς και μεταλλάσσοντας τους ρόλους, εμφανίζεται ως σύμμαχος της ακρωτηριασμένης Μέδουσας.
Οι στίχοι και τα πεζά της Αλέξιας από τον νέο της τριπλό δίσκο με τίτλο rebe που θα κυκλοφορήσει σύντομα, μεταφράζονται στα αραβικά, και ως γλωσσικά, βιωματικά σπαράγματα, ως λόγος αποσπασματικός διασχίζει τα διαφορετικά ιδιώματα των γλωσσών (ελληνικά, αγγλικά, κυπριακά, ισπανικά) και «μεταφέρεται» από τη μία παράδοση στην άλλη.
Η Αλέξια καταγράφει: «Αυτό», και με το ένα χέρι κρατάει το λαιμό της, «δεν είναι ξεχωριστό απ’ αυτό» και κρατάει την καρδιά της. «Ούτε κι απ’ αυτό», και δείχνει τον κρόταφο, εννοώντας το μυαλό, το πνεύμα. «Η φωνή μου, για να συμφωνήσει να βγει και ν’ ακουστεί, θα πρέπει να μιλήσει ή να τραγουδήσει, για όλα όσα είδε και πέρασε, να τα πει και σε άλλους, να επικοινωνήσει, να καταλάβει και να την καταλάβουν. Αντί να δεχθεί η φωνή, να παραμείνει μια βουβή μάρτυρας, πού αδιαμαρτύρητα δέχεται την αποσιώπησή της, την πάσης φύσεως φίμωση που ειδικά σαν γυναίκα υπόκειται, ώστε με την κατανόηση, να σταματήσει να γίνονται όλα αυτά, αντί να μιλήσει για τα πραγματικά της ζητήματα και μάλιστα να μιλήσει, με λόγια που θα έχει διαλέξει η ίδια, επειδή έχει το δικαίωμα και μπορεί, αντ’ αυτού, καλείται να τραγουδάει για τ’ απέναντι τραπέζι», υπονοώντας του νυχτερινού κέντρου το τραπέζι, «όπου είδε, τυχαία τον/την αγαπημένο/η της/του, πότε τέως, πότε νυν, με κάποιαν/ον, άλλην/ον.
Οπότε η προδοσία, σίγουρη. Καμία εμπιστοσύνη λοιπόν ούτε στον εαυτό, ούτε στους άλλους. Κι αυτή η μη-μουσική που κατασκευάζεται δεν μπορεί για μένα να καταταχθεί σε οτιδήποτε είναι ζωωδόχο, ζωωγόνο. Κάτι, που να οδηγεί στο κτίσιμο της σχέσης με τον εαυτό. Να βοηθήσει το διάλογο να αρχίσει».
Η βαθιά πνευματική και συναισθηματική σχέση της Anisa Ashkar με την ελληνική ιστορία, συναντάται στα πρώτα της εφηβικά χρόνια. Η δημιουργία ενός πρωτότυπου έργου με θέμα έναν αρχαίο ελληνικό μύθο, υπήρξε όνειρο ζωής για την ίδια. Εδώ της δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσει την προσωπική εκδοχή του μύθου, καθώς η επιλογή του θέματος δεν είναι καθόλου τυχαία.
Το πολυδιάστατο έργο του Joseph Dadoune διασυνδέει διαφορετικά εκφραστικά και εννοιολογικά μέσα (φωτογραφία, σχέδιο, performance, κινηματογραφικές ταινίες, βίντεο, εκδόσεις δίσκων βινυλίου), προσεγγίζοντας την πολύπλοκη φύση της ταυτότητας (ατομική, συλλογική, πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική, καλλιτεχνική) την έννοια της απο-κάλυψης της διαχείρισης του χρόνου, του ιερού, και της πνευματικότητας στον σύγχρονο πολιτισμό, του άρρητου, του χθόνιου και του υπερφυσικού. Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος με πολύχρονη μαθητεία στη θεολογία, διαμορφώνει ένα έργο απόλυτα προσωπικό με άμεσες ή κρυφές αναφορές στην παράδοση του Ιουδαϊσμού και στη συνεχή διαμάχη μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Σύμφωνα με τον Yoav Shmueli
«Η παρουσία που δημιουργεί ο Joseph Dadoune είναι όσο πιο βαθιά, θεοσοφική, μυστικιστική, κρύφια και καλλιτεχνική μπορεί να είναι. Ίσως, μια μεταμοντέρνα εκδοχή αμφισβήτησης, ένας εκ βάθρων κλονισμός, μια βαθιά υπόκλιση σεβασμού και μια ισχυρή χειρονομία προς τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Καραβάτζιο. Ο Dadoune πέρασε την παιδική του ηλικία ως θεοσεβής μαθητής της τάξης «Έδερ» του θρησκευτικού σχολείου Γέτσιβα, στο Οφακίμ, μια φτωχή αλλά ενδιαφέρουσα κωμόπολη στη δεκαετία του ’80. Μοναχοπαίδι μιας ηλικιωμένης μητέρας που μετανόησε και αποφάσισε να μεταναστεύσουν μαζί από την Γαλλία στο Ισραήλ. Αργότερα, ο Dadoune θα ξεκινήσει την περιπλάνησή του και θα τελειοποιηθεί ως καλλιτέχνης. Η ομοφυλοφιλία του θα τον κρατήσει στο περιθώριο. Σήμερα, περιηγείται και δημιουργεί έργα τέχνης μεταξύ Οφακίμ, Τελ Αβίβ, Νίκαιας, Παρισιού και Μαϊάμι.»
Το πρόσφατο κινηματογραφικό του έργο «SION» (Ιερουσαλήμ 2006) παρουσιάσθηκε στο Μουσείο του Λούβρου και αγοράστηκε από το τμήμα των συλλογών Σύγχρονης Τέχνης του Μουσείου. Ο τίτλος του έργου του Joseph Dadoune “Bunker Buster” αναφέρεται στην αμερικανική βόμβα Buster, ικανή να διεισδύσει το μπετόν στα έξι μέτρα βάθος και στην γη στα τριάντα μέτρα. Η εγκατάσταση του Joseph Dadoune περιλαμβάνει μια ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταινία είκοσι δύο λεπτών, 35mm high definition, που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας. Σ αυτό το project ο καλλιτέχνης προσκάλεσε την Αλέξια σε μια συνομιλία-δράση που συνδυάζει τον αποσπασματικό λόγο, το τραγούδι, την κίνηση και τον αυτοσχεδιασμό, στοιχεία που προκαλούν νέες «αφαιρετικές» καταστάσεις σ’ένα μετατοπιζόμενο «άλλο» χώρο-χρόνο, με διαδραστικό καταλυτικό χαρακτήρα απελευθέρωσης πρωτογενών χαρακτηριστικών και συμπεριφορών. Το έργο καταγράφει την τριαδική προβολική σχέση του διανοητικού, φυσικού και αρχιτεκτονικού χώρου του ατόμου (χώρος ατομικός, συναισθηματικός, χώρος του έργου, χώρος του Μουσείου) το λευκό εσωτερικό δωμάτιο (λευκός κύβος) σε σχέση με τον χώρο του δικτάτορα/εξουσιαστή.
Στο εσωτερικό αίθριο του Μουσείου περιφέρονται και δρουν δύο άτομα: Η θηλυκή παρουσία (Αλέξια) με καλυμμένο πρόσωπο από μια χειροποίητα πλεγμένη μάσκα/ασπίδα μαλλιών (η μόνη ελεύθερη οπή του προσώπου,είναι αυτή του στόματος) εκφέρει τον λόγο και τη φωνή ενώ ο καλλιτέχνης ( Joseph Dadoune) ενσαρκώνει πολλαπλούς ρόλους: δικτάτορας, τρελλός, παιδί. Η σχέση τους είναι εν αιωρήσει διφορούμενη.
Η πρωτογενής θηλυκή οντότητα με την ρομποτική της διάσταση ταυτίζεται με την υπόσταση της βόμβας buster, «διεισδύει» πολυεπίπεδα στο διανοητικό χώρο του δικτάτορα/παιδιού, διασχίζει τους διαδοχικούς χώρους/δωμάτια /διαδρόμους ενώ ταυτόχρονα ως πρωτόλειο golem του απαγορεύει κάθε κίνηση εισόδου.
Μια περίπλοκη οιδιπόδεια σχέση εγκαθίσταται ανάμεσα στις δύο οντότητες/πνεύματα. Περιφερόμενες μέσα στο χώρο αποφεύγουν η μια την άλλη, συναντιούνται χωρίς να συναντηθούν ποτέ. Η τερατόμορφη οντότητα τοποθετεί ξαφνικά τα χέρια του τρελλού δικτάτορα στην κοιλιά της, σημάδι αναφοράς στην γονιμοποίηση και στην δύναμη της γυναικείας φύσης, ικανή να διεισδύει «γοητευτικά» στο ίδιο το σύστημα της εξουσίας και στις ιεραρχικές σχέσεις επιβολής εξουσίας στην σημερινή κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, έννοια που απασχολεί πολυδιάστατα το έργο του Joseph Dadoune τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η επικίνδυνη αντιφατική αιχμηρή σχέση αποφυγής και ταυτόχρονης διείσδυσης ενισχύεται από την υπερβατική σχιζοφρενική κατάσταση του «τυφλού» καλλιτέχνη/δικτάτορα (τα μάτια του είναι εκουσίως καλυμμένα) που διασχίζει τον χώρο εγκλωβισμένος στους αντανακλώμενους χωρο-χρόνους περιπλάνησης, εγκλεισμού, τρόμου και αγωνιώδους αναζήτησης της κάθαρσης.
Ο Joseph Dadoune μέσα από μια «επίπονη» και μακρόχρονη δημιουργική διαδικασία επεξεργασίας του φίλμ (αλλαγή του χρώματος από έγχρωμο σε ασπρόμαυρο, χρονολογική μετατόπιση των δράσεων, διακοπή της γραμμικής αφήγησης, αποβολή συγκεκριμένων στοιχείων του φυσικού αρχιτεκτονικού χώρου, χρησιμοποίηση ειδικών effects), παρουσιάζει την αναλυτική εννοιολογική διάσταση της κινηματογραφημένης πραγματικότητας (το φίλμ βασίζεται στην παρεμβολή τριών βασικών χρωμάτων λευκό, μαύρο, κόκκινο), την λυτρωτική φύση του φυσικού και του διανοητικού φωτός ενάντια στον τρόμο του ρυθμικού εγκλεισμού που παρεμβαίνει λυτρωτικά σ ένα χώρο-χρόνο χωρίς αρχή και τέλος (ο θεατής μπορεί να παρακολουθήσει το φίλμ χωρίς χρονική ακολουθία).
Αποσπάσματα από τα έργα του Jospeh Dadoune και της Anisa Ashkar θα ενταχθούν στην ταινία που θα πραγματοποιηθεί για το δίσκο της Αλέξιας, Re Be.
Διάρκεια έκθεσης: 15 Iανουαρίου – 26 Μαρτίου 2007
track7artspace, Σιδηροκάστρου & Αμφιπόλεως 1, Βοτανικός
Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη-Παρασκευή:16:00 – 22:00
Σάββατο-Κυριακή:12:00 – 17:00
Δευτέρα:Κλειστά
Είσοδος ελεύθερη
Για περισσότερες πληροφορίες
track7artslaboratorium
Νικολαΐδου Μαρία
Τ: 211 100 7072, F: 211 100 7060
E:
www.track7inc.com
Υπεύθυνοι επικοινωνίας:
μαρία παναγίδου artproductions
Μαργαρίτα Γρηγοράκη
Σταύρος Καβαλλάρης
Τ: 210 6912331, 210 6913943, Φ: 210 6980673
E: