{mosimage}Ένα αφιέρωμα στο συνθέτη Μιχάλη Γρηγορίου παρουσιάζει το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της σειράς «Ελληνική Μουσική», στις 21 Ιανουαρίου με ερμηνευτές τη Μαρία Φαραντούρη και το Δώρο Δημοσθένους.

Ο Μιχάλης Γρηγορίου συνεργάστηκε επί 20 χρόνια με το «Τρίτο Πρόγραμμα» ως παραγωγός εκπομπών και ως μέλος της ομάδας προγραμματισμού και υπήρξε παραγωγός της σειράς εκπομπών Το Μουσικό Εργαστήρι του Τρίτου που έδωσε επί σειρά ετών την ευκαιρία σε πλήθος Ελλήνων μουσικών να παρουσιάσουν την πρωτότυπη δουλειά τους. Έχει συνθέσει πλήθος έργων για διάφορους συνδυασμούς οργάνων, για ορχήστρα και χορωδία, για πιάνο και έχει γράψει μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.

Θα παρουσιαστούν τα έργα:
- Purple- ένας κύκλος τραγουδιών πάνω σε οκτώ σονέτα του W. Shakespeare για πιάνο, βιολί, βιολοντσέλο και βαρύτονο, έργο 81 (του 2000),
- Μωβ- τέσσερα τραγούδια σε ποίηση Ν. Βαλαωρίτη, Α. Σικελιανού και Λ. Μαβίλη για πιάνο, βιολί, βιολοντσέλο και βαρύτονο, έργο 79 (μία παραγγελία του Φεστιβάλ Λευκάδας 1999) και τέλος
- Η Αγάπη είναι ο φόβος- ένας κύκλος τραγουδιών σε ποίηση Μανόλη Αναγνωστάκη για πιάνο, τσέλο, κόρνο, φαγκότο, μέτζο-σοπράνο και βαρύτονο, έργο 29 (του 1979).

Ο ίδιος ο Μιχάλης Γρηγορίου λέει για τα τρία αυτά έργα του:

Για το «purple»: «To καλοκαίρι του 2000 ο Γιάννης Μαργαρίτης μου ζήτησε να γράψω μια σειρά τραγουδιών πάνω σε σονέτα του Shakespeare (στα αγγλικά) που θα παρεμβάλλονταν σε μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε αποσπάσματα από τον Macbeth. Ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούσα να μελοποιήσω στίχους σε μια ξένη γλώσσα. Αυτό αποτέλεσε την πρόκληση για να γράψω μια σειρά τραγουδιών που δεν θα εξαντλούσαν τη λειτουργία τους στα πλαίσια της παράστασης αλλά θα μπορούσαν να σταθούν κι ως ένας αυτόνομος κύκλος. Ως μια επιπλέον πρόκληση που έθεσα ο ίδιος στον εαυτό μου ήταν να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου γράφοντας για κλασικό piano trio και φωνή. Ωστόσο οι προθέσεις του Purple δεν ήσαν μόνο φορμαλιστικές γιατί, καθώς άρχισα να κατανοώ το νόημα των στίχων του Shakespeare, ανακάλυψα στοιχεία μιας αυθεντικής συγκίνησης και ευαισθησίας που ελπίζω να κατάφερα να εκφράσω και με τη μουσική».
{mosimage}
Για το «μωβ»: «Καθώς πέφτει το σούρουπο “και τες τριανταφυλλιές αργά σαλεύει”, καθισμένοι στη βεράντα ενός επτανησιώτικου αρχοντικού, μια μικρή ομάδα μουσικών νοσταλγεί μια μυθική Ελλάδι των τελών του 19ου αιώνα. Μιλώντας γλωσσάς παλιές, τότε που η μουσική ήταν ακόμα χώρος ιδεών και ευαισθησίας, οραμάτων και στοχασμού, συνδιαλέγονται ανά δυο, τρεις ή τέσσερεις, άλλοτε ήρεμα, άλλοτε με κέφι, με πάθος η με νοσταλγία, σαν μια συντροφιά εκλεκτών φίλων που δεν έχουν χάσει την ικανότητα να ονειρεύονται και να διεκδικούν μια υψηλή ποιότητα ζωής».

Για το «η αγάπη είναι ο φόβος»: «Ο κύκλος τραγουδιών Η Αγάπη είναι ο φόβος, σε ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη γράφτηκε το 1979, μια εποχή που ήταν ακόμα, τουλάχιστον για ορισμένους από εμάς, μια εποχή βεβαιοτήτων: Τόσο η καταλυτική επίδραση του Μάνου Χατζιδάκι, όσο κι’ η δικιά μας νεανική μαχητικότητα μας έκαναν να υπερασπιζόμαστε με πάθος και ενθουσιασμό την κοινωνική λειτουργία του τραγουδιού και να πιστεύουμε στη δυνατότητα του να συμβάλλει στην ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου του τόπου μας. Ήταν ακόμα μια εποχή όπου ξεσπούσαν ανάμεσα μας θυελλώδεις διαμάχες πάνω στο ρόλο της avant-garde κι’ όπου κάθε νέος δίσκος συνοδεύονταν από έντονες συζητήσεις περί του αν πρέπει ή όχι να μελοποιείται η ποίηση και με ποιο τρόπο, αλλά και πάνω στο νόημα εννοιών όπως “ελιτισμός” και “λαϊκισμός”, “ελαφριά” και “σοβαρή” μουσική, κλπ. Μέσα σε ένα τέτοιο ζωηρό πνευματικό κλίμα είχε γραφτεί κι’ ο κύκλος τραγουδιών

Η Αγάπη είναι ο φόβος. Φυσικά δεν ήσαν τα διάφορα “θεωρητικά” επιχειρήματα που με οδήγησαν να γράψω το έργο. Είχε προηγηθεί η συγκινησιακή ταύτιση με την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη. Η ποίηση του Αναγνωστάκη αποτέλεσε το “σενάριο” πάνω στο οποίο εγώ λειτούργησα, όχι απλώς ως συνθέτης που μελοποιεί στίχους, αλλά κι’ ως σκηνογράφος και σκηνοθέτης που επιχειρεί να στήσει ένα συνεκτικά συναισθηματικό τοπίο. Γι’ αυτό το λόγο πήρα κι’ ορισμένες πρωτοβουλίες, σε συμφωνία και με τον ίδιο τον ποιητή, χρησιμοποιώντας μερικές φορές μόνο αποσπάσματα κάποιων ποιημάτων ή κάνοντας αντιμεταθέσεις κάποιων στίχων, κλπ. Από την αρχή η πρόθεσή μου δεν ήταν να συνθέσω απλώς μια σειρά από αυτόνομα τραγούδια αλλά να φτιάξω ένα έργο που θα εμφανίζει κάποια ενότητα κι’ ακόμα πιο σημαντικό: ένα έργο που θα είναι συγχρόνως έντεχνο αλλά και συγκινησιακέ άμεσο, κι’ αυτό αποτελεί βέβαια ένα πολύ δύσκολο στοίχημα. Κατά πόσο το κέρδισα αρμόδιος να το κρίνει ένιαι ο ακροατής».
{mosimage}

Οι συντελεστές της βραδιάς:
Μιχάλης Γρηγορίου: Μουσική Διεύθυνση & πιάνο
Μαρία Φαραντούρη- Δώρος Δημοσθένους: τραγούδι
Διονύσης Βαρβιτσιώτης: βιολί
Βαγγέλης Νίνα: βιολοντσέλο
Αντώνης Λαγός: κόρνο
Σπύρος Καζιάνης: φαγκότο