Διαβάζοντας αυτά τα λόγια θα υπέθετε κάποιος πως βγήκαν από τα χείλη ενός ανθρώπου φυγόπονου, αδιάφορου προς όσα δώρα έφερε μαζί του από τη στιγμή της γέννησής του. Πόσο τραγικά ειρωνικό όμως ακούγεται όταν γνωρίζουμε ότι τα λόγια αυτά ανήκουν σε μια από τις σπουδαιότερες ελληνίδες ηθοποιούς, την
Η Έλλη Λούκου, κόρη της Αναστασίας και του Κωνσταντίνου Λούκου, γεννήθηκε στις 13 Απριλίου 1926 στα Βίλλια της Αττικής. Λίγα λεπτά πριν η μητέρα της είχε φέρει στον κόσμο τον δίδυμο αδερφό της Έλλης, Τάκη. Η οικογένεια του Κωνσταντίνου Λούκου είχε ήδη άλλα τέσσερα κορίτσια, τη Φωτεινή, την Κούλα, την Ειρήνη και την Αντιγόνη.
Την Άνοιξη του 1928 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, στην οδό Μιχαήλ Βόδα. Εκεί, στον ίδιο δρόμο, που το 1983 θα βαφτιζόταν «Οδός Έλλης Λαμπέτη», βρισκόταν και το σχολείο στο οποίο η Έλλη Λούκου θα φοιτούσε, αλλά και θα είχε την πρώτη της επαφή με το θέατρο, παρακολουθώντας την πρόβα μιας θεατρικής συντροφιάς που ετοίμαζε το έργο «Έντα Γκάμπλερ» του Ίψεν.
Από έξι χρόνων ήξερε ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός αλλά δεν το αποκάλυπτε σε κανέναν, το 1941 όμως αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Απορρίφθηκε. Λίγο αργότερα παρουσιάστηκε μπροστά στην επιτροπή της σχολής Κοτοπούλη. Απορρίφθηκε και πάλι. Χρειάστηκε η μεσολάβηση του Σπύρου Μελά για να πειστεί η Μαρίκα Κατοπούλη να δεχτεί στη σχολή την Έλλη Λούκου που είχε πλέον αλλάξει το όνομά της σε Λαμπέτη. Λίγο αργότερα, ανακοίνωσε στην οικογένειά της ότι θα γινόταν ηθοποιός.
Έως το 1945 η Λαμπέτη συνεργάστηκε με την Μαρίκα Κοτοπούλη και τον Κώστα Μουσούρη, ενώ τη διετία 1946-48 βρέθηκε στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν ερμηνεύοντας ρόλους όπως η Λάουρα στον Γυάλινο Κόσμο του Τέννεσση Ουΐλλιαμς, η νύφη στο Ματωμένο Γάμο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, η Βιργινία στο Φιόρο του Λεβάντε του Ξενόπουλου, κ.ά.
Το καλοκαίρι του 1948 βρέθηκε στο θίασο της κυρίας Κατερίνας (Ανδρεάδη) και την περίοδο 1948-49 στο Εθνικό Θέατρο ερμηνεύοντας τη Ροζίνα στον Κουρέα της Σεβίλλης του Μπωμαρσαί και τη Φανίτσα στους Φοιτητές του Ξενόπουλου.
Το καλοκαίρι του 1949 επέστρεψε στον θίασο της κυρίας Κατερίνας και το χειμώνα του ίδιου χρόνου βρέθηκε στο θέατρο της πλατείας Αγ. Γεωργίου Καρύτση, δίπλα στον Κώστα Μουσούρη, ερμηνεύοντας τον ρόλο της κληρονόμου στο ομώνυμο έργο Ρουθ και Αύγουστου Γκαιτς. Είναι η ώρα της μεγάλης αναγνώρισης. Η ερμηνεία της στην Κληρονόμο και στην Πέγκ (Πέγκ καρδούλα μου, του Τζων Χάρτλευ Μάννερς) χάρισαν στη Λαμπέτη το Έπαθλο Μαρίκας Κοτοπούλη (1951).
{youtube}Fg48Kg2CfVQ{/youtube}
Το 1952 άρχισε τη θιασαρχική της ορεία συγκροτώντας θίασο με τους Γιώργο Παππά και Δημήτρη Χορν. Η συνεργασία τους κράτησε μέχρι και το 1955. Στη συνέχεια η Λαμπέτη και ο Χορν συγκρότησαν θίασο με τον Κώστα Μουσούρη και ένα χρόνο μετά η Έλλη και ο Δημήτρης, μόνοι πλέον, συγκρότησαν το δικό τους θίασο και για τρία χρόνια (1956-1959) παρουσίασαν στο θέατρο Κεντρικόν τα έργα:
- Αριστοκρατικός Δρόμος του Τζαίημς Μπάρρι
- Ο Βροχοποιός του Ρίτσαρντ Νας
- τη Ζιζή των Κολέτ-Ανίτα Λουζ
- Το Νυφικό Κρεβάτι του Γιαν Ντε Χάρτογκ
- Το παιχνίδι της μοναξιάς του Ουΐλλιαμ Γκίπσον κ.α.
Το 1961 η Λαμπέτη δημιούργησε το δικό της θίασο και ανέβασε στο θέατρο Διονύσια: Το θαύμα της Άννυ Σάλλιβαν του Ουΐλλιαμ Γκίπσον.
Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της παρουσίασε τα έργα:
- Η μικρή μας πόλη (Θόρντον Ουάιλντερ)
- Οντίν (Ζαν Ζιρωντού)
- Ξυπόλητη στο πάρκο (Νηλ Σάιμον)
- Λεωφορείο ο Πόθος (Τεννεσσή Ουΐλλιαμς)
- Αγία Ιωάννα (Τζωρτζ Μπέρναρ Σω)
- Το άνθος του κάκτου( Μπαριγιέ-Γκρεντύ)
- Γλυκειά Ίρμα (Αλ. Μπρεφόρ)
- Ο Βυσσινόκηπος (Άντον Τσέχωφ)
- Δεσποινίς Μαργαρίτα (Ρομπέρτο Ατάντε)
- Φιλουμένα Μαρτουράνο (Εντουάρντο Ντε Φιλίππο)
- Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού (Μαρκ Μέντοφ) κ.α.
Η σχέση της Έλλης Λαμπέτη με τον κινηματογράφο κάθε άλλο παρά σχέση στοργής υπήρξε. Αν και οι ερμηνείες της σε ταινίες όπως:
- «Κυριακάτικο ξύπνημα» (του Μιχάλη Κακογιάννη, 1954)
- «Κάλπικη Λίρα» (του Γιώργου Τζαβέλλα, 1955)
- «Το κορίτσι με τα μαύρα» (του Μιχάλη Κακογιάννη, 1956)
- και «Το τελευταίο ψέμα» (του Μιχάλη Κακογιάννη, 1958)
{youtube}fut7dizFqVs{/youtube}
Η προσωπική ζωή της Έλλης Λαμπέτη σημαδεύτηκε από δύο γάμους (με τον Μάριο Πλωρίτη, 1950 και με τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέηκμαν, 1959), δυο τρία φλογερά ειδύλλια, ένα παιδί που λάτρεψε, ανάθρεψε και που ποτέ δεν έγινε δικό της και από την Μαρίκα Κοτοπούλη, της οποίας υπήρξε προστατεύομενη. Έναν ρόλο που η Μαρίκα Κοτοπούλη υπηρέτησε με ζήλο, γεγονός που αποδεικνύεται και από τα λόγια της Λαμπέτη : «Όσο ζούσε η Κοτοπούλη ένιωθα πως δεν θα μου συμβεί τίποτε κακό. Όλα τα άσκημα ήρθαν μετά». {mostip showimage=0 title=(3)}Φρέντυ Γερμανού «Έλλη Λαμπέτη», Εκδόσεις Κάκτος, 1996, σελ.64{/mostip}
Η Έλλη Λαμπέτη έφυγε στις 2 Σεπτεμβρίου 1983, έμεινε όμως η ανάμνηση της απαράμιλλης σκηνικής της παρουσίας και η αέρινη φιγούρα της να περιπλανιέται στη μεγάλη οθόνη, να λογομαχεί με τον Δημήτρη Χορν για ένα λαχείο ή να του λέει «Σ’ αγαπώ» θυμίζοντας σε όλους ένα από τα πιο γνωστά και φλογερά ειδύλλια που σημάδεψαν την καλλιτεχνική ζωή της εποχής.
{mostip showimage=0 title=(1)}Μαρίνου Κουσουμίδη «Γυναικοκρατία στο θέατρο», Εκδόσεις Γιάννη Βασδέκη, 1984, σελ. 184{/mostip} Μαρίνου Κουσουμίδη «Γυναικοκρατία στο θέατρο», Εκδόσεις Γιάννη Βασδέκη, 1984, σελ. 184
{mostip showimage=0 title=(2)}Φρέντυ Γερμανού «Έλλη Λαμπέτη», Εκδόσεις Κάκτος, 1996, σελ.62{/mostip} Φρέντυ Γερμανού «Έλλη Λαμπέτη», Εκδόσεις Κάκτος, 1996, σελ.62
{mostip showimage=0 title=(3)}Φρέντυ Γερμανού «Έλλη Λαμπέτη», Εκδόσεις Κάκτος, 1996, σελ. 64{/mostip} Φρέντυ Γερμανού «Έλλη Λαμπέτη», Εκδόσεις Κάκτος, 1996, σελ. 64
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (Εισαγωγή)&heading=Έλλη Λαμπέτη (1926-1983)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1942-1945)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1946-1948)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1948-1950)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1950-1951)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1952-1955)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1956-1957)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1958-1962)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1963-1968)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1969-1973)}
{mospagebreak title=Θεατρική πορεία (1974-1981)}