Και μια ωραία πρωία με συννεφιά βούηξαν τα μη μη έψιλον, πως μια μεγάλη επενδυτική εταιρεία της απέναντι όχθης πτώχευσε. Πρωί ήταν, δεν είχα προλάβει να ψήσω και τον καφέ, αδιάφορο μου ακούστηκε. Τι σημασία μπορεί να έχει αυτό για μένα; Πως μπορεί μια εταιρεία στην Αμερική να επηρεάσει την Ελλάδα; Εδώ δεν αλλάζει τίποτα, ακόμα και όταν έχει δρομολογηθεί, πολλάκις προεκλογικά διακηρυχθεί και επίσης πολλάκις χρηματοδοτηθεί από την ένωση, θα αλλάξει η ρουτίνα μας εμάς από μια πτωχευμένη επενδυτική εταιρεία;

Και έτσι όπως ήταν αμίλητος ξαφνικά αποτινάχτηκε.
Είδε αυτό που ποτέ δεν ήθελε να ζήσει.
Μέσα από τα μάτια της ψυχής του.
Έκλεισε την πόρτα, βγήκε τρέχοντας, έτρεξε στους δρόμους.
Έτρεχε για να ξεφύγει από την ταχύτητα της τρέλας του, αλλά όπως πάντα, εκείνη, πρωτοπόρος στα μεγάλα και μικρά βήματα της ζωής του, ήξερε να πάει πιο γρήγορα, γνώριζε τους βηματισμούς του.

Από τις σημαντικότερες επιδιώξεις μιας σύγχρονης πόλης είναι η δημιουργία περιβαλλοντικής συνείδησης στους μικρούς δημότες, τους αυριανούς υπεύθυνους πολίτες. Στο Νέο Ψυχικό την αποστολή αυτή ανέλαβε να φέρει εις πέρας ένα πρότυπο πάρκο για παιδιά. Το εκπαιδευτικό οικολογικό πάρκο, που ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1992 σε μία έκταση δύο εκταρίων είναι το επιστέγασμα της έντονης δραστηριοποίησης του Δήμου στα θέματα της ανακύκλωσης και της προστασίας του περιβάλλοντος.

Η Δημοτική Επιχείρηση Περιβάλλοντος και Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΔΕΠΕΒΑ), δημιουργήθηκε το 1991, με κύριο αντικείμενο την προστασία του περιβάλλοντος μέσα από την ανάπτυξη και την υλοποίηση προγραμμάτων όπως η ανακύκλωση και η εκπαίδευση, ώστε να επιτευχθεί η αστική, οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη της πόλης

Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΚΕΚΚΟΥ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΘΕΑΤΡΟΛΟΓΟΣ.

Στις 22, 23 και 28 Ιανουαρίου παρακολουθήσαμε μια παράσταση από την Θεατρική Πρωτοβουλία Δρυς του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η ομάδα αυτή αποτελεί προέκταση της θεατρικής ομάδας δ ρ Υ ό ς τ ό Π ο ι που συνεργάζεται με τον Πολιτιστικό Όμιλο Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών και πλαισιώνεται από πανεπιστημιακούς ερευνητές, επαγγελματίες καλλιτέχνες και φοιτητές.

Η επαρχία θα μπορούσε να ειπωθεί ότι είναι καταρχήν τόπος. Ίσως ο δικός μας τόπος, ίσως άλλος τόπος.Η ετυμολογία της λέξης τόπος έτσι όπως αναφέρεται στο αντίστοιχο λήμμα του Λεξικού της Κοινής Νεοελληνικής , περιλαμβάνει τα εξής: 

Τους τελευταίους μήνες τα πράγματα στο χώρο της οπτικοακουστικής παιδείας έχουν αλλάξει ριζικά κυρίως με την απίστευτα πλατιά διάδοση των  ψηφιακών μέσων καταγραφής κινούμενων εικόνων και επιπλέον με την δυνατότητα μεταφοράς τους μέσα από το γρήγορο ίντερνετ αστραπιαία σε όλο τον πλανήτη. Και το τοπίο συνεχίζει να μεταβάλλεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η πραγματικότητα λοιπόν μας επιβάλλει μια ριζική αναθεώρηση όσων έχουμε κάνει, σκεφτεί ή σχεδιάσει μέχρι τώρα.

Όσο αστείο είναι να λειτουργούν επί τόσα χρόνια παράνομα 30 κανάλια άλλο  τόσο είναι να αγνοούν ακόμα τα ίδια αυτά κανάλια τι είναι και τι δεν είναι ντοκιμαντέρ. Γιατί βέβαια με τα κανάλια ή  αναφορικά με τα κανάλια είναι το πρόβλημα. Ο κινηματογραφικός κόσμος δεν έχει τέτοιες απορίες. 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα  ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ της Κύπρου 12/09/2007 Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ με ενδιαφέρον την αρθρογραφία του Φιλελεύθερου (αλλά και άλλων κυπριακών εφημερίδων) γύρω από το ζήτημα των χρηματοδοτήσεων κινηματογραφικών ταινιών από το Κυπριακό κράτος καθώς και τις δημόσιες τοποθετήσεις σκηνοθετών, ενδιαφερομένων και μη, πάνω στο θέμα

του Γιάννη Γουλέ (φοιτητού Χημείας ΕΚΠΑ - κωμικού)Ένα κείμενο για το ελληνικό ολοκαύτωμα.Η κ. Ελλαδίτσα στην εντατική. Έπαθε πνευμονία. Τα μικρόβια χτύπησαν οργανωμένα, ύπουλα, ήταν πολλά… Το ανοσοποιητικό σύστημα δεν λειτούργησε, πλην εξαιρέσεων. Η αντιβίωση άργησε να έρθει, το κουτάλι είχε χαθεί ενώ ήταν δύσκολο να βρεθεί και ένα ποτήρι νερό. Το οξυγόνο μειώθηκε, πολλά αντισώματα χάθηκαν…άδικα.