Λέει ο Έζρα Πάουντ, Η ποίηση είναι η πιο πυκνή μορφή προφορικής έκφρασης,. Η ποητική συλλογή του Σπύρου Τσοτάκου πυροδοτεί μια σωρεία εικόνων κατά την ανάγνωση της, ενώ η αισθητική της γραφής και των ιδεών του γοητεύει. Ο τίτλος Αναμονής Ανθοφορία προετοιμάζει τον αναγνώστη να συναισθανθεί έκσταση. Κάθε βήμα μέσα στις λέξεις και τις φράσεις αποκαλύπτει περισσότερο τη δύναμη και την εκφραστικότητα των ιδεών τους.
Όλα μέσα τυλιγμένα
Σφιχτά με οδύνη
Και όλα έξω
Σα διάχυτη ηδονή
Ένας χορός μεθυσμένων στις πλαγιές
Τραγουδούν με ωδίνες
Η σκέψη ταξιδεύει στο δημιουργικό κενό ανάμεσα στην φαντασία και την αλληγορία, στο πεδίο των προθέσεων του ποιητή και της διάθεσης του να κυριαρχήσει στα ένστικτα του. Η ποίηση δεν είναι ένα ελευθέρωμα της συγκίνησης, λέει ο Έλιοτ, αλλά απόδραση από τη συγκίνηση. Δεν είναι έκφραση της προσωπικότητας, αλλά απόδραση από την προσωπικότητα. Αναγκαία λοιπόν συνθήκη βάση της οποίας ο Σπύρος Τσοτάκος με το Αναμονής Ανθοφορία αυτοσυστήνεται, δημιουργώντας μας την εντύπωση, όχι πως ανακαλύψαμε κάτι καινούργιο, αλλά πως θυμηθήκαμε κάτι που είχαμε ξεχάσει.
Τώρα που μέτρησα το βάρος της σκιάς μου
Κι ενστάλαξα λίγο από μένα στο σκοτάδι
Την αισιοδοξία του φλοίσβου αντικρύζω
Μές τη σαγήνη του αβλέμονα κόσμου
Ο Πλωτίνος, στο Εννεάς Πρώτη γράφει, Τι να φανταστούμε λοιπόν αν αντικρίσει κανείς το ίδιο το Ωραίο, μόνο με τον εαυτό του, καθαρό, χωρίς προσμίξεις σάρκας ούτε σώματος, να μη βρίσκεται ούτε στη γη ούτε στον ουρανό, έτσι ώστε να είναι απόλυτα καθαρό; Γιατί οι ομορφιές εδώ είναι όλες επίκτητες και μικτές, και όχι πρωταρχικές, αλλά προέρχονται από Εκείνο. Και το ίδιο Αυτό, αφού είναι η ίδια η Ομορφιά σε υπέρτατο βαθμό, και η πρωταρχική Ομορφιά, κάνει και τους εραστές του ωραίου και αξιέραστους. Η ποίηση με την δύναμη των λέξεων ,με την καθαρότητα των ιδεών μας εμποτίζουν με ιδανικά ξεχασμένα ,με οράματα παραμορφωμένα ,με κόσμους απατηλούς, με σύνδρομα……..
Η τελευταία ώρα
Τρείς και δεκατρία
Σχοινοβατεί εντός μου μια ομιλία
Ύποπτος τριγμός οστών της νύστας
Ένοχη σιγή. Η πόρτα κλείνει
Η αύρα του σπιτιού ντύνει με οδύνη
Αυτούς που φεύγουν….και είναι τρείς
Και δεκαέξι
Στρέφοντας το κεφάλι πρίν να φέξει
Μοιάζει απόρθητη ετούτη η νύχτα
Ραγίσματα tattoo πάνω στο σώμα
Στο μαξιλάρι μια εμμονή καγχάζει: <ακόμα!>
Σκόνη στο δάπεδο. Κομμένα νύχια…είναι τρείς
Και είκοσι δύο
Σκύβω ψελλίζοντας αντίο
Θα αφήνω πάντα μία θέση άδεια
Έτσι για να χωράω στην επιστροφή
Μουσειακή στα δάκτυλα μου η αφή
Φερέφωνο μιας άλλης αρπαγής…ενώ είναι τρείς
Όλοι μας ονειρευόμαστε πολύ κάθε νύχτα, αλλά το πρωί όλα τα έχουμε ξεχάσει. Οι ποιητές θυμούνται τα όνειρά και τα εκφράζουν συζητώντας τα και γράφοντας τα.Ο Σπύρος Τσοτάκος αναζητώντας την ουσία από την οποία είναι φτιαγμένα τα όνειρα το κάνει αυτό με αξιοσημείωτη ευκολία, με στόχο και όραμα ανοιχτό, χωρίς προσμίξεις και με καθαρότητα προθέσεων. Η ουσία της ποίησης του αποκαλύπτεται σταδιακά, κατά την ανάγνωση, και ο κάθε αναγνώστης καθρεφτίζεται πάνω της με τρόπο διαφορετικό, καθώς του φανερώνονται πράγματα που δεν ήξερε πως τα έκρυβε μέσα του. Ο Σοπενχάουερ λέει ότι τις αλήθειες του βάθους μόνο με την θέαση μπορεί κανείς να τις συλλάβει, όχι με τον υπολογισμό. Το πρώτο γνωστικό άγγιγμα τους είναι άμεσο και προκαλείται από μια στιγμιαία εντύπωση. Εκδηλώνεται μόνο εφόσον αυτή η εντύπωση είναι έντονη, ζωηρή και βαθειά.
Ένα ξεβραμένο σακάκι
Το κορμί
Ανεργό και τακτοποιημένο
Στο πέτο καρφιτσωμένη
Η μνήμη……
Να φυραίνει όπως η ναφθαλίνη
Η ποίηση του Σπύρου εμπεριέχει τις αλήθειες του βάθους. Με τον δικό του τρόπο πρωταρχικής αντίληψης και γνωστικής προσέγγισης μας κάνει κοινωνούς της μοναδικής του στοχαστικής φυσιογνωμίας. Η ουσία που είναι η πηγή και το περιεχόμενο κάθε γνώσης, έγκειται στην εποπτική πρόσληψη του κόσμου. Η πρόσληψη αυτή μπορεί να κατορθωθεί μόνο από εμάς τους ίδιους και αναδύεται από το βάθος της δικής μας ουσίας. Όπως αναφέρει σε ένα κείμενο του ο Τίτος Πατρίκιος
Η ποίηση είναι μια λύτρωση ατομική - αν όχι ανάδειξη. Μπορείς μιαν άκρη μόνο της αλήθειας να σηκώσεις, να ρίξεις λίγο φως στην πλαστογραφημένη σου ζωή.
Ποίηση
Ποίηση είναι
Θαυμασμός κρυμμένου άστρου
Υγρή συγκίνηση λέξης
Πού ξεδιψά τον καημό
Βλέμμα προσδοκίας
Αναπαμένο στον ορίζοντα
Στιγμές που δεν αδράχνει ο χρ όνος
Στο σύθαμπο του Τώρα
Ο Τσοτάκος Σπύρος γεννήθηκε το Μάη του 1972 στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του Τ.Ε.Ι Αθηνών και τελειόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Είναι μέλος της Ε.ΠΟ.Σ. και έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Αναμονής Ανθοφορία».
Εργογραφία :
• (2007) Αναμονής ανθοφορία, Εριφύλλη