Off Canvas sidebar is empty

Μία συζήτηση με τον ηθοποιό Χρήστο Λιακόπουλο

Χρήστος ΛιακόπουλοςΗ παράσταση Αυτοκράτωρ Αδριανός έχει φτάσει με επιτυχία στον τέταρτο χρόνο. Ο Χρήστος Λιακόπουλος επιλέγει το δυσκολότερο είδος θεάτρου, τον μονόλογο. Ο συγκεκριμένος μονόλογος είναι ακόμη πιο απαιτητικός, καθώς είναι καθαρός λόγος επί σκηνής, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράτασης. Ο Χρήστος Λιακόπουλος τεντώνει τα υποκριτικά του όρια προκειμένου να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών, ταξιδεύοντας τους με κύριο εργαλείο τον λόγο και την υποκριτική τέχνη.

 

Ερ: Πώς προέκυψε η ιδέα αυτού έργου;

Απ: Πριν έξι περίπου χρόνια ο διευθυντής του νομισματικού – επιγραφικού μουσείου Αθηνών, με αφορμή την έκθεση κάποιων ρωμαϊκών νομισμάτων, της εποχής του Αδριανού, μού ζήτησε να διαβάσω αποσπάσματα από το ποίημα του Φερνάντο Πεσσόα «Αντίνοος», τo οποίo αφορούσε στη σχέση του Ανδριανού με τον Αντίνοο, έναν νεαρό Έλληνα της Μικράς Ασίας. Ενθουσιάστηκε ο κόσμος, αλλά και εγώ, και στο τέλος με πλησίασαν κάποιοι από τους παραβρισκόμενους και με ρώτησαν αν είχα διαβάσει για τον Ανδριανό περισσότερα πράγματα. Τότε η ιδέα ακόμη δεν είχε ωριμάσει, αργότερα όμως, ψάχνοντας να ανεβάσω μια δική μου παράσταση, θυμήθηκα εκείνη τη βραδιά και έτσι άρχισα να διαβάζω ότι μπορούσα να βρω για τον Αυτοκράτορα και στη συνέχεια να γράφω αυτόν τον μονόλογο, συνθέτοντας στοιχεία ιστορικά, αλλά και συναισθήματα και στοιχεία από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ερ: Βρίσκεις κοινά στοιχεία ανάμεσα σε σένα και στον αυτοκράτορα Αδριανό;

Απ: Ο Αδριανός ήταν λάτρης των Στωικών φιλοσόφων και του Επίκουρου. Στη ζωή του ήταν απλός, δίκαιος και θεωρούσε επιβεβλημένο να ασκούμε το πνεύμα και το σώμα μας συνεχώς. Προσπαθούσε να μεταλαμπαδεύσει τις τέχνες, τα γράμματα και γενικότερα τον ελληνικό πολιτισμό σε όλη την αυτοκρατορία του.

Ήταν βαθιά ουμανιστής και κατά τα χρόνια του η Ρώμη βίωσε τη μεγαλύτερη σε διάρκεια περίοδο ειρήνης. Μέσα σε όλα αυτά κάπου βρίσκομαι και εγώ.

Ερ: Πόσον καιρό σού πήρε να γράψεις τον μονόλογο του Αδριανού;

Απ: Περίπου έξι μήνες εντατικής δουλειάς, με ξενύχτι, μελέτη και συγκέντρωση. Ήταν μια περίοδος που έγραφα συνεχώς, ακόμη και όταν ήμουν εκτός σπιτιού. Βέβαια το συνολικό κοσκίνισμα του έργου κράτησε έναν χρόνο.

Ερ: Πως ξεκίνησες να γράφεις;

Απ: Ένας καθηγητής στη δραματική σχολή που φοιτούσα μας είχε ζητήσει να γράψουμε κάτι με βάση μια είδηση για μαζική θανάτωση περιστεριών στο Σύνταγμα, γεγονός που είχε συμβεί εκείνη την εποχή! Νομίζω ότι ήμουν μόνο εγώ και ένας άλλος που ανταποκριθήκαμε στην άσκηση. Είχα γράψει ένα μικρό μονόπρακτο και με αυτό ξεκίνησε κυριολεκτικά η σχέση μου με τη γραφή. Ο μονόλογος του Ανδριανού είναι το πρώτο κείμενο μου που βγαίνει στο φως, καθώς και το πρώτο κείμενο τέτοιας έκτασης και απαιτήσεων.

Ερ: Πώς συναντιέται το συγκεκριμένο έργο με τον σύγχρονο θεατή;

Απ: Ενδεχομένως κάποιος βλέποντας τον τίτλο της παράστασης να θεωρήσει ότι πρόκειται για μια ιστορική διάλεξη και ότι θα είναι κάτι κουραστικό και πληκτικό που θα απαριθμεί μόνο ιστορικά στοιχεία. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Αυτό που πραγματεύεται το έργο είναι η πορεία του ανθρώπου πάνω στη γη και το τι είναι σημαντικό και ασήμαντο γι’ αυτόν τελικά. Βλέποντας την παράσταση ο θεατής ανακαλύπτει ότι πέρα από τη φιλοδοξία και τα μεγάλα επιτεύγματα η αξία των ανθρώπινων σχέσεων και συναισθημάτων είναι ανυπέρβλητη. Αυτό που πάνω από όλα μετράει είναι το να αγαπήσει κανείς και να αγαπηθεί.

Ερ: Το έργο παίζεται τέσσερα χρόνια, εσύ, ως ηθοποιός, πώς βιώνεις μια παράσταση που συνεχίζεται για τόσον καιρό;

Απ: Έχω ταυτιστεί με τον ήρωα μου και αισθάνομαι πως ακόμη δεν έχει ολοκληρώσει τη διαδρομή της η παράσταση. Είναι βέβαια και η σταθερή ανταπόκριση του κόσμου που υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Χρήστος ΛιακόπουλοςΌσο περνάει ο καιρός η παράσταση γίνεται πιο γνωστή και όλο και περισσότεροι θέλουν να τη δουν. Είναι ένα κείμενο που όσο το ερμηνεύεις τόσο βελτιώνεσαι ως καλλιτέχνης, από τεχνική άποψη, αλλά και ως άνθρωπος. Μοιάζει σαν μια δύσκολη εξίσωση που όσο προσπαθώ να τη λύσω τόσο καλύτερος γίνομαι και εγώ και ο θεατής!

Ερ: Υπήρξε κάποια επικοινωνία με τους θεατές που σου έχει κάνει εντύπωση;

Απ: Μια κοπέλα μετά το τέλος μιας παράστασης, στο φουαγιέ, μου είπε ότι βλέποντας τη φωτογραφία και την αφίσα δεν περίμενε ότι μπορεί να φτάσει σε τέτοιο βάθος η παράσταση.

«Συγκινήθηκα και έκλαψα, μου είπε, και στο τέλος σκέφτηκα να πάρω τηλέφωνο τον πατέρα μου με τον οποίο είχαμε συγκρουστεί!».

 Έχω την αίσθηση, ίσως και βεβαιότητα, πως ο θεατής μετά την παράσταση αναθεωρεί τη σχέση του με τον κόσμο και τους άλλους, κοιτώντας τα μέσα από ένα πιο ανθρώπινο πρίσμα και αφήνοντας πίσω του τις μικρότητες.

 Ερ: Ποια ατάκα του Αδριανού θεωρείς ότι συμπυκνώνει το νόημα του έργου;

Απ: Είναι πολλά τα σημεία που θεωρώ σημαντικά. Μια φράση που ανακαλώ πρώτη είναι αυτή που λέει ο Αδριανός όταν μετά από τεράστιο αγώνα, υπερνικώντας προβλήματα, φόβους, ίντριγκες και ραδιουργίες, γίνεται αυτοκράτορας. Εκείνη λοιπόν τη στιγμή που το πετυχαίνει, κατανοώντας πως η μέχρι τότε ζωή του είχε επενδυθεί για να γραφτεί τελικά σε έναν πάπυρο το όνομα του με την ιδιότητα του αυτοκράτορα, λέει: «Όλα όσα είχα ονειρευτεί και αγωνιστεί γι΄ αυτά τόσα χρόνια βρίσκονταν χαραγμένα σε ένα κομμάτι πάπυρο».

Άλλη φράση που δείχνει τη ματαιότητα των πραγμάτων: «'Ο άνθρωπος που μπορούσε να κάνει τα όνειρα μου πραγματικότητα, μου είχε μόλις εκμυστηρευτεί την αποτυχία των δικών του...»! Πρόκειται για τη στιγμή που ο προηγούμενος αυτοκράτορας συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να πετύχει τα πιο φιλόδοξα όνειρα του και το εκμυστηρεύεται στον Ανδριανό.

Ερ: Ποια ήταν τα δομικά σου υλικά για να γράψεις αυτό το κείμενο;

Απ:  Είναι ένας συνδυασμός ιστορικών και μυθοπλαστικών στοιχείων. Αν δεν υπήρχε μέσα και το στοιχείο του μύθου τότε θα ήταν ένα ιστορικό πόνημα περισσότερο και όχι θέατρο. Η ιστορία δεν έχει, ας πούμε, καταγράψει με βεβαιότητα πώς πέθανε ο Αντίνοος, μέσα όμως στον μονόλογο δίνω τη δική μου εκδοχή και η συγκεκριμένη ενότητα έχει τεράστια συναισθηματική και δραματική βαρύτητα στην εξέλιξη του έργου. Ο Αδριανός συντρίβεται στο σημείο αυτό.

Ερ: Έχει ποτέ συμβεί κάτι ασυνήθιστο ή και ευτράπελο στη διάρκεια της παράστασης;

Απ: Την πρώτη χρονιά είχε έρθει μια φίλη να με δει και εγώ προσπαθούσα, όπως πάντα, να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό επί σκηνής... Ήταν η στιγμή που είχε δημιουργηθεί ατμόσφαιρα και βρισκόμασταν σε μια κρίσιμη κορύφωση της ιστορίας. Ξαφνικά μέσα στην απόλυτη ησυχία ακούστηκε στην αίθουσα, πολύ δυνατά, το γνωστό νησιώτικο τραγούδι ''ντάρι ντάρι'... Η κοπέλα είχε πατήσει κατά λάθος το κινητό της, το οποίο είχε μπλοκάρει και δεν έκλεινε με τίποτα! Στους θεατές επικρατούσε εκνευρισμός και εγώ υποχρεώθηκα να ερμηνεύσω ένα τμήμα του μονολόγου με αυτή τη μουσική υπόκρουση, καθώς παγιδευμένη εκείνη ανάμεσα στους θεατές έκανε ώρα μέχρι να φύγει από τη θέση της και να κατευθυνθεί προς την έξοδο. Τώρα το θυμάμαι και γελάω, τότε όμως προσπαθούσα με όλες τις δυνάμεις μου να μη ''διαλύσω'' το ρόλο και κατά συνέπεια την παράσταση...

Ερ: Ο Αδριανός βοήθησε στη διάσωση αλλά και διάδοση του ελληνικού πολιτισμού ο οποίος αποτελεί τη βάση του δυτικού πολιτισμού. Στην εποχή μας συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα σε επίπεδο κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό. Πως αισθάνεσαι για την ανθρωπιστική κρίση που ταλανίζει τον πλανήτη;

Απ:  Μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος του ποιητή, Νίκου Καρούζου: «Το ανθρώπινο… τι δρόμος!». Η ανθρωπότητα ταλανίζεται, πάσχει, αγωνίζεται να υπάρξει, να επιβιώσει, να πραγματώσει το δυναμικό της από την αρχή της πορείας της πάνω στη γη. Ο πόνος και η δυστυχία έχουν μεγάλο μερίδιο σε αυτή την πορεία και θεωρώ πως στόχος μας είναι, αν θέλουμε να λεγόμαστε πραγματικά άνθρωποι, να προσπαθούμε, με κάθε τρόπο, να ελαχιστοποιήσουμε αυτόν τον πόνο. Να έχουμε κατα νου πως για να κερδίσω εγώ δεν είναι απαραίτητο να χάσει ο άλλος, αλλά μπορούμε να κερδίσουμε και οι δύο.

Χρήστος ΛιακόπουλοςΕρ: Το έργο θα συνεχιστεί την επόμενη θεατρική σεζόν;

Απ: Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα συνεχιστεί, ξέρω όμως πως θα το ήθελα! Μέχρι στιγμής πάντως η ανταπόκριση του κόσμου είναι εξαιρετική και όσο περνάει ο καιρός όλο και μεγαλώνει.

Συντελεστές:

Κείμενο: Χρήστος Λιακόπουλος

Σκηνοθεσία: Χρήστος Λιακόπουλος, Αναστασία Μαρκουτσά

Φωτισμοί: Χρήστος Λιακόπουλος

Κοστούμι: Μίκα Πανάγου

Θρόνος - Στεφάνι: Γιώργος Ρούσσης

Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Λιακόπουλος

Επεξεργασία ήχου: Σπύρος Αραβοσιτάς

Φωτογραφίες: Τζένη Κουκίδου

Δημιουργία και επιμέλεια εικαστικών: Χρήστος Λιακόπουλος, Τζένη Κουκίδου

Κατασκευή κοστουμιού: Βάνια Αλεξάντροβα

Δημόσιες σχέσεις: Άντζυ Νομικού

Σκηνοθεσία και μοντάζ video trailer: Χρήστος Λιακόπουλος

Ηλεκτρονική επεξεργασία video trailer και εικονοληψία: Τζένη Κουκίδου

Ήχος: Σπύρος Αραβοσιτάς

 

Στο ρόλο του Αδριανού ο Χρήστος Λιακόπουλος

Έναρξη παραστάσεων: Κυριακή  20 Οκτωβρίου 2019

Κάθε Κυριακή στις 9 μ.μ.

Στο θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 12, Αθήνα, 2103428650

Γενική είσοδος 10 €

Άνεργοι και ατέλειες 7€

Διάρκεια: 70'

Βασιλική Κάππα 's Avatar

Βασιλική Κάππα

Η Βασιλική Κάππα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Τορόντο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι επιτυχημένη συγγραφέας, καταχωρημένη από τη λογοτεχνική κριτική στις πιο ανατρεπτικές πένες της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Το πρώτο της βιβλίο ήταν στις επίσημες υποψηφιότητες για κρατικό βραβείο μυθιστορήματος κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα. Ταυτόχρονα έχει εργαστεί συστηματικά ως εικαστικός πειραματιζόμενη με μεγάλη γκάμα εργαλείων, που εκτείνονται από τη ζωγραφική ως τη σκηνοθεσία και το video art. Το εικαστικό της άνοιγμα της έδωσε την ευκαιρία για άμεση επαφή με το κοινό και για συνεχή πειραματισμό με την έννοια της καλλιτεχνικής ταυτότητας και τις εφαρμογές της στην επικοινωνία. Το 2010 σε συνεργασία με την πολιτιστική εταιρεία Κουίντα συνδιοργανώνει τη δημιουργία μιας πολιτιστικής κίνησης που σκοπό έχει την καταγραφή γνωστών και νέων καλλιτεχνών μέσα σε ένα αυστηρά καλλιτεχνικό σημειολογικό πλαίσιο. Μέρος αυτής της κίνησης ήταν το τηλεοπτικό πολιτιστικό ένθετο Blow-Up, σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρακάση, για την εκπομπή Art uber alles, όπου είχε αναλάβει κείμενα και παρουσίαση. Προβλήθηκαν δεκατέσσερα επεισόδια στην Ελλάδα και στην Κύπρο με πρόσωπα όπως οι: Δημήτρης Αθανίτης-σκηνοθέτης, Λουκία Ρικάκη-σκηνοθέτης, Βασίλης Μαζωμένος-σκηνοθέτης, Ανδρέας Μήτσου λογοτέχνης, Γιώργος Μοράρης, ποιητής, Αντώνης Λιβιεράτος-συνθέτης, Μάνια Παπαδημητρίου, ηθοποιός, Ρομπέρτα Νίτσος video artist, Άννα Μαχαιριανάκη σκηνογράφος, Ηλίας Μισύρης – καλλιτεχνικός διευθυντής του Διεθνούς κινηματογραφικού φεστιβάλ με θέμα το περιβάλλον στην Βάσα της Φινλανδίας, Ηλίας Ιωσηφίδης-σκηνοθέτης, Μαριάννα Κυριακάκη-συγγραφέας, Κώστας Χαραλάς-συγγραφέας, Μάνθος Σαντοριναίος-εικαστικός κ.α.