Με αφορμή τον «Τρελό της Αθήνας», την παράσταση που σκηνοθετεί η Ελένη Γερασιμίδου και που θα παρουσιάσει αυτό το καλοκαίρι, έργο βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Δημητρίου Γρ. Καμπούρογλου, είχαμε την ευκαιρία, να μιλήσουμε με τους συντελεστές της παράστασης και να μας ταξιδέψουν, τόσο στον τρόπο της δουλειάς τους, όσο και στον ουσιαστικό λόγο, της επιλογής του κειμένου και της διασκευής του.

Το νήμα του χρόνου, η ελληνική πραγματικότητα, η ακέραιη ψυχή, ξεπηδούν από το κείμενο και αναπαριστώνται στην πιο ζωντανή απόδοσή τους, μέσα από τη θεατρική πράξη. Ο λόγος των συντελεστών ακριβής και διαυγής περιγράφει όλη αυτή την πορεία, αλλά αναλύει και τη σύγχρονη ελληνική θεατρική πραγματικότητα.

Μιλήστε μου λίγο για τον τρελό της Αθήνας. Πώς προέκυψε η ιδέα για τη μεταφορά του στη σκηνή;

Ελένη Γερασιμίδου: Διαβάσαμε το διήγημα του Καμπούρογλου και αναγνωρίσαμε κάποια χαρακτηριστικά που μας εμπνεύσανε μια θεατρική φιγούρα αξιόλογη, και βέβαια πολλά στοιχεία από διαχρονικούς «τρελούς» που ξεστομίζουν τις αλήθειες που δεν τολμάμε οι υπόλοιποι. Έτσι έγινε ανάθεση έργου στο φίλο μας συνάδελφο και θεατρολόγο Λεωνίδα Παπαδόπουλο να συγγράψει το θεατρικό έργο.

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Μια σειρά από ξαφνικές συμπτώσεις μας βρήκε στο σπίτι των παιδιών στην Παλήνη και το παιχνίδι ξεκίνησε με αφορμή έναν ονειροπόλο τρελό. Το σύντομο διήγημα του Καμπούρογλου έγινε η αφορμή, και η μορφή του τρελού του, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά στη φαντασία μου. Θέλησα να πλάσω έναν ήρωα χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον, μοναχικό και περιπλανώμενο σε εποχές και δρόμους μιας πόλης που αν και δεν είμαι γέννημά της, την αγαπώ όσο και τη Θεσσαλονίκη. Ήταν πολύ σημαντικό στη διαδικασία της διασκευής ότι είχα συνεχώς στο μυαλό μου τη μορφή, τη σκηνική παρουσία και την προσωπικότητα του Αντώνη.

Αντώνης Ξένος: Σε εποχές δύσκολες οικονομικά κοιτάζουμε κι εμείς να περιορίσουμε τις δαπάνες μας. Συμμορφωνόμαστε σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά standards. Ψάξαμε έργο για μισό ηθοποιό, δυστυχώς δε βρήκαμε τίποτα τέτοιο στο παγκόσμιο δραματολόγιο κι έτσι καταλήξαμε στην ιδέα του τρελλού της Αθήνας.

Αγγελική Ξένου: Χα χα χα. Ευθυμήσαμε! Εγώ πάλι ενώ έχω αδυναμία στους τρελούς και λατρεύω την Αθήνα, δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη αυτού του διηγήματος. Είναι πολύ όμορφο διήγημα και η θεατρική διασκευή του εμπνευσμένη. Μ’ αρέσει που ο ‘Τρελλός’ του Λεωνίδα ταξιδεύει σε μια Αθήνα χωρίς όρια χρόνου. Ο Γιάννης ο Τρελλός ίσως είναι ο μόνος που καταφέρνει, ζώντας σε μια άχρονη πόλη μες στο μυαλό του, να δει τι πραγματικά σημαίνει πατρίδα για τον άνθρωπο.   


Μεταφέρετε το κείμενο στη σημερινή πραγματικότητα… εγώ πάλι, όταν το ξεφύλλισα, έφερα στο μυαλό μου τον Νικόλα Άσημο και εκείνη την περίοδο των Εξαρχείων… Πώς νομίζεται ότι περνάει αυτός ο «τρελός» μέσα από το χρόνο; (Εννοώ αυτό το φορέα, τον αγγελιαφόρο, αν θέλετε, της πραγματικότητας ,που καθορίζει έναν τόπο -όπως ο Νικόλας Άσιμος, καθόρισε στο πρόσφατο παρελθόν την Πλ. Εξαρχείων-.

Η λέξη τρελός, δεν αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα για τον Άσιμο, έγινε όμως, μία από αυτές τις φωνές, που αφύπνισαν κοιμισμένες συνειδήσεις και ξύπνησαν συναισθήματα, όπως κάνουν στη λογοτεχνία και ιδιαίτερα στο θέατρο οι “σοφοί τρελοί”… Έτσι αναφέρωτο παράλληλο.)

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Η πραγματικότητα, είναι μια λέξη υποκειμενική και παρεξηγημένη. Η πραγματικότητα του κάθε ανθρώπου μπορεί να είναι αυτά που έχει κατορθώσει, ή αυτά στα οποία απέτυχε, μπορεί να είναι η φαντασία του ή οι επιδιώξεις του. Είναι μοναδική και προσωπική. Ίσως να είναι το όνομα που δίνουμε στις απογοητεύσεις μας...Το θέμα είναι το πως μπορεί να τη βιώσει ένας άνθρωπος. Συνήθως στις μέρες μας χρειάζεται να επικαλεστούμε τη λέξη "ευαισθησία" ώστε να προσδώσει κάτι το οποίο θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο στην ανθρώπινη φύση. Ναι ο δικός μας τρελός έχει αναφορές σε όλους τους τρελούς, σοφούς και αφελείς, παρεξηγημένους και άρρωστους, διάσημους και ξεχασμένους, τρελούς από μίσος και τρελούς από έρωτα.


Ελένη Γερασιμίδου: Τυχαίνει να γνωρίζω πολύ καλά τον Νικόλα Άσιμο που ήταν συμμαθητής μου στη Σχολή Χαρατσάρη στη Θεσσαλονίκη και δώσαμε μαζί τις διπλωματικές μας. Δεν καταλαβαίνω το συσχετισμό. Ο Άσιμος ήταν ένας εξαιρετικά ταλαντούχος άνθρωπος και έλεγε τη δική του αλήθεια σαν ευαίσθητος καλλιτέχνης. Ο δικός μας «τρελός» κάνει ταξίδι στο χρόνο κι εκφράζει μία καθολικότητα.

Αντώνης Ξένος: Το έργο αν το έχω διαβάσει σωστά διατρέχει κάποιες χιλιετίες, δηλαδή από τον 4ο π.Χ. αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Ο Νικόλας Άσιμος ήταν προσκολλημένος σε στενά πλαίσια χρονικά και τοπικά. Ο ήρωας του έργου μας είναι ένας ταξιδευτής ευέλικτος, όπως οι ιδέες εξάλλου, με ένα τρομακτικό πείσμα για ζωή που θαρρείς κι έχει περάσει στην αθανασία.

Αγγελική Ξένου: Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αναφορές. Κι εγώ βρίσκω  να έχω προσωπικές ιδιοσυγκρασιακές ομοιότητες με τον Γιάννη. Στην ερώτηση για το πώς περνάει ο δικός μας τρελλός μέσα από το χρόνο νομίζω έχω ήδη απαντήσει πιο πάνω. Θα ήθελα απλώς να συμπληρώσω, και για να γίνω πιο σαφής, ότι όλη η ιδεολογία του έργου, όπως το έχω αναγνώσει εγώ τουλάχιστον, περιλαμβάνεται σ’ αυτά τα λόγια του Γιάννη : «Η μεγαλύτερη περιουσία μας είναι η μνήμη και πατρίδες μας είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτές ότι χρώμα, θρησκεία και καταγωγή κι αν έχουν…». Υπάρχει πιο λογική θέση για τη ζωή; Ρητορική ερώτηση βεβαίως.

Η μεταφορά στη σύγχρονη πραγματικότητα σε ποια σημεία αλλάζει το κείμενο. (Ως σημασίες)

Ελένη Γερασιμίδου: Θεατρική αδεία και τηρουμένων των αναλογιών η ιστορία επαναλαμβάνεται στις κακές της στιγμές.

ΛεωνίδαςΠαπαδόπουλος: Το κείμενο δεν μεταφέρεται στη σημερινή πραγματικότητα. Ο ήρωάς μας ταξιδεύει στο χρόνο και σε μια Αθήνα που αλλάζει μέσα στην ιστορία. Για να είμαι ειλικρινής αυτό που διατηρεί μια βαθιά συγγένεια με το κείμενο του Καμπούρογλου, είναι ο τρελός. Λίγα είναι τα σημεία της γραφής του Καμπούρογλου που διατηρήθηκαν αυτούσια. Στην ουσία γράφτηκε ένα καινούργιο έργο βασισμένο στον Τρελό της Αθήνας.

Αντώνης Ξένος: Όταν γίνεται μεταφορά λογοτεχνικού κειμένου στη θεατρική σκηνή, μοιραία αυτό αλλάζει μορφή. Μπαίνουμε σε διαδικασία αφαίρεσης ή πρόσθεσης αν χρειαστεί. Όπως ο γλύπτης με έναν όγκο μαρμάρου. Βέβαια βασικό είναι να έχεις ανοίξει διάλογο ουσίας με το πρωτογενές σου υλικό.

Αγγελική Ξένου: Όπως καταλαβαίνετε τώρα πια μιλάμε για μια μεταμόρφωση του έργου. Το διήγημα είναι η έμπνευση, η αναφορά. Αλλά έχουμε προχωρήσει αιώνες μπροστά και πίσω. Είπαμε είμαστε άχρονοι όπως και η αλήθεια των πραγμάτων.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στη διασκευή του κειμένου για τη θεατρική σκηνή και στο στήσιμό του, στον τρόπο με το οποίο το ζωντανεύετε.

Ελένη Γερασιμίδου: Για τη διασκευή θα σας απαντήσει ο Λεωνίδας. Στο στήσιμο : αν αναγνώσεις σωστά, προχωράς μ’ εντιμότητα και ειλικρίνεια στη θεατρική πράξη.

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Έχοντας στα χέρια σου ένα διήγημα πέντε σελίδων χωρίς ιδιαίτερη δράση, είναι μια πρόκληση και όχι μια δυσκολία. Ο θεατρικός μονόλογος είναι ένα δύσκολο είδος θεατρικής γραφής αλλά και σκηνικής απόδοσης. Πώς μπορεί ένα αφηγηματικό κείμενο να γίνει θέατρο; Το μόνο που μπορώ να απαντήσω είναι ότι δεν ακολούθησα κάποια μαγική συνταγή. Ακολουθούσα τον τρελό μου και έγραφα...

Αντώνης Ξένος: Το ευκολότερο πράγμα γίνεται δύσκολο όταν το επιχειρείς με δυσαρέσκεια. Με βρίσκει αντίθετο η αντίληψη κάποιων ηθοποιών που λένε ‘ δεν φαντάζεστε πόσο δύσκολο, πόσο εξαντλητικό, πόσο κουραστικό ήταν’. Αν είναι έτσι μην το κάνεις. Υποτίθεται αυτό το κάνουμε για ευχαρίστηση, για λύτρωση. Τώρα αν έχει δυσκολίες η ίδια η ζωή τότε έχει και το θέατρο.

Αγγελική Ξένου: Τις δυσκολίες τις αντιμετωπίζουν πάντοτε οι συγγραφείς και οι σκηνοθέτες! Εμείς παίζουμε. Όταν ο ηθοποιός είναι έξυπνος άνθρωπος με ανεπτυγμένες προσλαμβάνουσες και χαλαρός δεν αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες. Εκτός κι αν έχει «ντουβάρι» σκηνοθέτη. Εκεί χρειάζεται γερά νεύρα, λίγο από την πονηριά του Μπράντο και σοφία για να τα βγάλεις πέρα. Σπουδαίο πράγμα η πείρα. Πότε θα μεγαλώσω;

Μιλήστε μου λίγο για τη συνεργασία σας αυτή. Πόσο εύκολο είναι να δουλεύεις με την οικογένειά σου; (Αν και οι ηθοποιοί από τη διαδικασία της πρόβας γίνονται οικογένεια)

Αγγελική Ξένου: Σαν αρχηγός της οικογένειας έχω να καταγγείλω ότι τα υπόλοιπα μέλη είναι λίγο ανυπάκουα και άναρχα. Αυτό με δυσκολεύει λίγο στις επαγγελματικές συνεργασίες αλλά το ξεπερνάω σύντομα με καινούρια κάθε φορά, πιο σκληρά κατασταλτικά μέτρα. Άιν Τσβάι Άιν Τσβάι…

Ελένη Γερασιμίδου : Έχετε απαντήσει εσείς στην παρενθετική σας πρόταση. Επιτέλους αυτή η χολιγουντιανή άποψη των εχθρικών τάσεων στις καλλιτεχνικές οικογένειες, αυτή η βεβαιότητα της αντιζηλίας ζευγαριών και γονέων προς παιδιά ή το αντίστροφο, κάποια στιγμή πρέπει να πάρει τέλος. Τι πιο φυσικό από δυο ανθρώπους που τους ένωσε και η αγάπη για τα ίδια πράγματα να προκύψει ένα δημιούργημα-τέκνο με συνειδητή λατρεία για το θέατρο και με γνώση για το αντικείμενο και τις δυσκολίες του.

Αντώνης Ξένος: Ο νεποτισμός, όσο κι αν ακούγεται άσχημα εδώ, για το θέατρο έχει έναν άλλο χαρακτήρα. Μάλλον ευεργετικό. Τι πιο ανιαρό από το να θέλεις να κάνεις επίδειξη γνώσεων στα μέλη της οικογένειάς σου, να αναλώνεσαι σε κουβέντες που δεν οδηγούν πουθενά. Συνοπτικές οι διαδικασίες για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Μπορώ να πω κι εγώ κάτι εδώ; Η Ελένη και η Νατάσα Γερασιμίδου είναι από το Πανόραμα, χωριό και του πατέρα μου, όπου περνούσα τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων. Ξέρεις στα μικρά μέρη τους συγχωριανούς σου τους θεωρείς μέρος της οικογένειάς σου. Τις θαύμαζα από μικρός. Μνήμες από τα χρόνια που στήναν το καφεθέατρο στην οδό Αντιγονιδών στη Θεσσαλονίκη μαζί με τον Αντώνη, αργότερα όταν κατέβηκα να δώσω εξετάσεις για τη Δραματική σχολή που πήγα στο σπίτι της Νατάσας κάπου στην Κυψέλη, στο θέατρο και στην τηλεόραση. Μετά από καιρό γνωρίζω και την Αγγελική στη Δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη όπου και αποφοιτήσαμε με λίγα χρόνια διαφορά.

Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό, σε μία τόσο δύσκολη περίοδο (οικονομικά αλλά και κοινωνικά) να αυτονομείται και να κάνει μόνος του αυτό που αγαπάει.

Αντώνης Ξένος: Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι ότι ο ηθοποιός είναι μονίμως εκτεθειμένος, δηλαδή μονάχος. Και εδώ δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των χαρακτήρων του έργου. Εκείνο λοιπόν που του λείπει για να διασκεδάσει τη μοναχικότητά του (όχι τη μοναξιά του) είναι να βρει τρόπο να γίνει ένα με μια μεγάλη παρέα. ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΩΝ ΘΕΑΤΩΝ.

Αγγελική Ξένου: Η αυτονομία δεν είναι εύκολη υπόθεση. Θέλει τσαγανό να μην ανήκεις στη «συμμορία» του θεατρικού μονοπωλίου. Η ανεξαρτησία έχει το τίμημά της. Δε με νοιάζει. Και την οικογένειά μου να μην είχα, θα έπαιζα μόνη μου στο δρόμο. Εξάλλου κάπου εκεί οδηγούμαστε. Έχουμε να δούμε πολλές ανατροπές. Ζούμε στον αιώνα των αποκαλύψεων και της σταδιακής συνειδητοποίησης των ανθρώπων, παρά τις προσπάθειες της εξουσίας να προβάλει την άνοδο μιας υποκουλτούρας για τους γνωστούς σκοπούς της. Πιστεύω ότι ο κόσμος διψάει για αυθεντικότητα ξανά.

Ελένη Γερασιμίδου: Αν ο ηθοποιός διάλεγε να ζήσει βολεμένα θα ήταν δημόσιος υπάλληλος.

Ας μιλήσουμε για το θεατρικό κοινό. Τη δυναμική του και τη σχέση του με το θεατρικό αποτέλεσμα και τους δημιουργούς.

Ελένη Γερασιμίδου: Το θέατρο ασκεί από σκηνής μια εξουσία. Εξαρτάται πολύ η διαμόρφωση του κοινού από την πρόθεση των δημιουργών για το αποτέλεσμα. Είναι μια σχέση αμφίδρομη και χρειάζεται κριτική σκέψη κι από τις δυο συμμετέχουσες πλευρές.

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Το κοινό για μένα είναι το μεγάλο μυστήριο. Ο σεβασμός και η ειλικρίνεια μεταξύ κοινού και δημιουργών είναι μια πρωταρχική αναγκαιότητα στην οποία οφείλει να βασίζεται κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια. Σε μια εποχή που ακόμα και το μεταμοντέρνο αποτελεί παρωχημένη επίφαση πρωτοπορίας από πολλές ομάδες που προσπαθούν να "ακολουθήσουν" μια εποχή που εξελίσσεται με ταχύτητες ετών φωτός, χρειάζεται προβληματισμός και περίσκεψη.

Αντώνης Ξένος: Το Σώμα των Θεατών, μια χούφτα Έλληνες και κάποιοι φιλέλληνες, βάλλεται από παντού και με κάθε μέσον. Τσακισμένο θα έλεγα. Πολλές φορές μεγαλουργεί, στο παρελθόν γινότανε πιο συχνά αυτό. Τελευταία αρχίζει να χάνει την έμπνευσή του. Και για να έχουμε εμπνευσμένη παράσταση πρέπει να έχουμε εμπνευσμένους θεατές. Ίσως το δόγμα Κίσινγκερ να άρχισε τη δράση του. Δεν ξέρω…

Αγγελική Ξένου: Και το θεατρικό κοινό χρειάζεται να έχει ταλέντο, όπως λέει μια φίλη συνάδελφος. Το Ταλέντο δεν είναι θείο χάρισμα. Είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό σου που δίνεις, το ‘τάλαντο’ δηλαδή που δίνεις για να πάρεις μια παραπάνω γνώση για τη ζωή.

Στη δουλειά σας –στο δημιουργικό κομμάτι- πιστεύετε ότι πρέπει να βάζετε νερό στο κρασί σας, σε σχέση με αυτή την πρόσληψη του κοινού;

Ελένη Γερασιμίδου: Στη δουλειά μας στην Ελλάδα, πολλές φορές μπορεί να συμμετέχουμε σε πράγματα όχι του απόλυτου γούστου μας αλλά αυτό δεν επιτρέπει καμιά έκπτωση στους προσωπικούς αισθητικούς-ερμηνευτικούς κώδικες.

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Αυτό που συνηθίζεται στην Ελλάδα είναι να βάζεις νερό στο κρασί σου για να αρέσεις σε όλους τους υπόλοιπους εκτός από το κοινό. Δυστυχώς λίγους αφορά και λίγοι το λαμβάνουν υπόψιν τους.

Αντώνης Ξένος: Όταν πηγαίνουμε ένα ταξίδι λεωφορείο υπεύθυνος είναι ο οδηγός για τη διαδρομή. Αλλοίμονο αν ρώταγε τους 50 επιβάτες τι διαδρομή να ακολουθήσει ή τον τρόπο οδήγησης. Δεν θα έφταναν στον προορισμό τους.

Αγγελική Ξένου: Όποιος είναι να καταλάβει κατάλαβε. Όμως ο ηθοποιός είναι υποχρεωμένος να παίζει σε πολλά επίπεδα. Γι’ αυτό και πρέπει να έχει ο ίδιος πολλές αναφορές και να είναι ο homo universalis της Αναγέννησης. Σκοπός μας είναι ένα θέατρο που θα αγγίζει  τις ψυχές και θα είναι κατανοητό από όλους τους ανθρώπους όλων των μορφωτικών επιπέδων. Εξάλλου η πνευματική καλλιέργεια δεν έχει καμιά σχέση με τα πτυχία.

Πώς βλέπετε το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα;

Αντώνης Ξένος: Θεωρώ ότι είμαι ο πλέον ακατάλληλος για να απαντήσω, γιατί χρειάζονται βαθιές γνώσεις. Όμως το ένστικτό μου με προειδοποιεί πολλές φορές. Δεν είναι κάπως περίεργο να έρχονται μέσω επίσημων κρατικών φορέων παραστάσεις της αλλοδαπής παιγμένες από ηθοποιούς του πολιτιστικού τμήματος παντοπωλών από κάποιο χωριό της Βόρειας Δανίας ή της Κεντρικής Σουηδίας; Και το χειρότερο: να σαπίζουν στα υπόγεια του Εθνικού Θεάτρου πλειάδα θεατρικών έργων Ελλήνων συγγραφέων;

Ελένη Γερασιμίδου: Γίνεται μια τεράστια διαβρωτική κίνηση εξ Εσπερίας, μια δήθεν υψηλή αισθητική εισαγόμενη, η οποία προσπαθεί να μας πείσει με θεατρικούς νηπιαγωγούς, ότι είμαστε αμαθείς και πρέπει να γυρίσουμε στο αλφάβητο, που μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο με τον Χότζα στη θάλασσα. Ο Χότζας λοιπόν, όταν είδε το σκατό του να κολυμπάει εμπρός του αναφώνησε : ‘Για δες! Βγήκε απ’ τον κώλο μου θα με μάθει και κολύμπι’. Αυτές είναι οι προτιμήσεις των αυτοαποκαλούμενων πρωτοπόρων του Εθνικού Θεάτρου και του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Και βέβαια δεν εννοώ μια σύγχρονη προσέγγιση του κλασικού που είναι απαραίτητα ευπρόσδεκτη, αλλά όλα αυτά τα ξιπασμένα δήθεν τα άνευ ουσίας. Αλλά πάντα – ευτυχώς- υπάρχουν οι άνθρωποι που παλεύουν με αγάπη και αλήθεια για την Τέχνη τους και πολλοί παρηγορητικοί νέοι. Αλίμονο μας αλλιώς.

Αγγελική Ξένου: Το θέατρο που προβάλλεται ως πρωτοποριακό στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, μόνο πρωτοποριακό δεν είναι. Όλα αυτά τα μεταμοντέρνα πειράματα έχουν γίνει στο εξωτερικό πριν από μισό αιώνα, και ίσως παραπάνω, και τα περισσότερα έχουν αποτύχει. Αυτό που αποζητά ο κόσμος είναι καθαρότητα και αλήθεια. Στο θέατρο πάμε για να ‘καθαρθούμε’ κι όχι να αρρωστήσουμε. Είναι ώρα να φεύγει η θολούρα από την τέχνη.

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Η εποχή επιβάλλει έναν νέο τρόπο διαχείρισης της πραγματικότητας... για την οποία μιλήσαμε παραπάνω...Το θέατρο, όπως και κάθε μορφή τέχνης δε χρειάζεται να ακολουθήσει. Χρειάζεται να ανατρέψει. Η τέχνη είναι πιστεύω η πιο ουσιαστική μορφή επανάστασης. Θεωρώ ότι πιο δύσκολο δεν είναι η ανατροπή κάποιου συστήματος αλλά η ανατροπή μιας νοοτροπίας.

Η πολιτεία, παρέχει την απαραίτητη φροντίδα για το θέατρο;

Ελένη Γερασιμίδου : Η πολιτεία είναι απασχολημένη να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Δεν προφταίνει, γι αυτό όλο και ξεπουλάει τον πολιτισμό μας στην ιδιωτική πρωτοβουλία με τις ευνόητες συνέπειες.

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Πόλη-Πολιτεία-Πολιτισμός-Πολίτευμα...Κοινή ρίζα ε;

Αντώνης Ξένος: Η πολιτεία για να είναι παρούσα πρέπει να ανασυνταχθεί. Είναι τεράστιο θέμα δεν θα το λύσουμε εδώ. Αλλά με φυσιογνωμίες (μούτρα) που σε παραπέμπουν σε οργανώσεις ΜΗΚΥΟ δεν γίνεται δουλειά. Ένας φίλος μου είχε πει για τις ΜΗΚΥΟ : Μηχανισμός Κρατικών Υπόπτων Οντοτήτων.

Αγγελική Ξένου: Γιατί εσείς βλέπετε η πολιτεία να παρέχει φροντίδα σε άλλους σημαντικότερους τομείς της δημόσιας ζωής;

Θα ήθελα να τελειώσουμε με ένα παιχνίδι. Κάθε ένας, να περιγράψει τους άλλους… Να μιλήσει για τους άλλους. Να μας περιγράψετε τους συνεργάτες σας με πολλά χρώματα. Με αυτά τα χρώματα που η συνεργασία σας ανέδειξε.

Ελένη Γερασιμίδου: Ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος εξακολουθεί να είναι το σεμνό παιδί του φίλου μου Πέτρου και της συμμαθήτριάς μου Νανάς, που λάτρεψε από μωρό το θέατρο, το σπούδασε και το σπουδάζει ακόμα. Πολύ ευγενικός αλλά δεκτικός στην ποντιακή μου αθυροστομία. Οργανωμένος και πρακτικός, μας βάζει στη θέση μας σε συνεργασία με την Αγγελική Ξένου. Όσο για χρώματα δεν ξέρω. Για γεύσεις μπορώ να πω, γιατί είναι μια συνεργασία γεμάτη τραπεζώματα. Ο Αντώνης Ξένος είναι ο ιδανικός τρελός της ζωής μου εδώ και 30 βασανιστικά χρόνια καυγάδων, παραπόνων και κοινών ερωτικών επιδιώξεων. Η Αγγελική Ξένου είναι μια αυστηρή συνάδελφος τελείως αποστασιοποιημένη από κάθε συγγένεια την ώρα της δουλειάς. Στολίζει στην κυριολεξία την παράστασή μας με την παρουσία της που αν δεν υφίστατο δεν ξέρω πόσο θ’ άντεχε το κοινό έναν «τρελό» μόνο του.

Λεωνίδας Παπαδόπουλος: Στην αρχή μίλησα για μια διαδικασία παιχνιδιού. Η χαρά της δικής μας δουλειάς (είμαστε όλοι ηθοποιοί) είναι ότι όταν δουλεύουμε...παίζουμε... Με την Ελένη, τον Αντώνη και την Αγγελική  βρισκόμαστε και σαν παιδιά ξεγελάμε τον χρόνο και γελάμε με την καρδιά μας. Η Ελένη, εκρηκτική γεμάτη μπρίο και ταπεραμέντο μπερδεύει τα χρώματα, το πράσινο του Αντώνη που ακούραστος με καλωσορίζει μέσα από τον κήπο του κάθε φορά που πηγαίνω σπίτι τους για πρόβα, με τα πορτοκαλιά, κίτρινα και κόκκινα χαμόγελα της Αγγελικής και τα δικά μου γαλάζια της θάλασσας που ταξιδεύουμε...

Αγγελική Ξένου: Όλοι είμαστε πολύχρωμοι!!!