{mosimage}Στον «Ριχάρδο Γ’» ο Σαίξπηρ εμφανίζει και αναλύει διεξοδικά το θέμα της πολιτικής διαφθοράς και το θέμα της ανομοίωσης, την ίδια στιγμή που θέτει και το ερώτημα της  θηλυκότητας της εξουσίας, ή της εξουσίας με όλα τα χαρακτηριστικά του θηλυκού. Πόσο θελκτική είναι; Πώς κι από ποιους τοποθετείται στον φαντασιακό χώρο του αρσενικού - για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη του -  ως κάτι που οφείλει να το κατακτήσει με όλα τα μέσα; Τι ρόλο παίζουν οι θηλυκές υπάρξεις στη διαμόρφωση αυτής της θηλυκής εικόνας της εξουσίας;

 

 

Αν βασικό τους μέλημα είναι η διατήρηση της εξουσίας, μέσω της γέννησης τέτοιων αρσενικών προτύπων, πώς θα ξεφύγουμε απ’ αυτόν φαύλο κύκλο, που το μόνο που συντηρεί είναι κάποια αρσενικά εκτρώματα, κάποια άμορφα, ανολοκλήρωτα και κουτσά όντα, τα οποία νομίζουν πως ολοκληρώνονται, επειδή διατηρούνται και διατηρούν την ανθρωπότητα μέσα απ’ τη διαρκή ανανέωση μιας κοινωνίας που στηρίζεται στο κυνήγι της εξουσίας; Ή μήπως δεν μπορούμε να βγούμε έξω απ’ αυτόν το φαύλο κύκλο, λόγω της «φυσικής» ανωριμότητας του ανθρώπου;
         
          Το 1977 ο Καρμέλο Μπένε, ένας απ’ τους σημαντικότερους Ιταλούς καλλιτέχνες, ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ο οποίος εθεωρείτο το βλάσφημο παιδί του ιταλικού θεάτρου, μετέφερε στη σκηνή τη δική του διασκευή πάνω στον Ριχάρδο 3ο , δηλώνοντας πως «ο Σαίξπηρ ήταν συγγραφέας, ηθοποιός και θιασάρχης. Στη ζωή, ο ίδιος ήταν ένα θέαμα. Τώρα, σήμερα, είναι ένα κείμενο. Πρέπει να είναι κάθαρμα κάποιος για να του αρνηθεί την απιστία, που ο ίδιος απαιτεί. Του την οφείλουμε» 

Ο Μπένε εμφάνισε ένα Ριχάρδο - ηθοποιό για να μιλήσει για την πολιτική διαφθορά και την ανομοίωση. Γιατί μόνον ένας ηθοποιός μπορεί να διηγηθεί την ιστορία της πολιτικής διαφθοράς, χωρίς να διαφθαρεί ο ίδιος. Αυτό ο Σαίξπηρ, αλλά και ο Μπένε, το ήξερε. Και ο Ριχάρδος του ήταν ένας ηθοποιός, ένα θεατρίνος - κάποιος που θεωρείται καμποτινός, ένας θέσει κοινωνικά απόβλητος, ένας άμορφος, άτακτος, άτοπος, άπορος κι αλήτης – το στερητικό χαρακτηρίζει κάθε ηθοποιό- ένας guitto. Μόνον ένας τέτοιος άτακτος αλήτης θα μπορέσει να αντέξει το βάρος όλων των ερμηνειών, που έχουν «καθίσει» πάνω σ’ ένα κλασσικό έργο, χωρίς την ανάγκη και την προσπάθεια να τις ξεχωρίσει απ’ το αρχικό κείμενο και να τις βάλει... σε τάξη.
      Φέτος το καλοκαίρι ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ χρησιμοποιώντας την ιδέα του Μπένε, αλλά «απιστώντας» κι αυτός με τη σειρά του, παρουσιάζει τη δική του θεατρική διασκευή.

Μετάφραση – Διασκευή: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Κοστούμια: ΕΦΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Κινησιολογία: ΠΕΡΣΑ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ
Φωτισμοί: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΑΝΟΥΣΗΣ
Video: ΚΩΣΤΑΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ                            
                
Παίζουν:
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ, ΡΕΓΓΙΝΑ ΠΑΝΤΕΛΙΔΗ, ΜΑΡΙΑ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΙΔΟΥ, ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΔΡΑΚΟΥΛΑΚΗ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ   ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΣΑΚΚΟΥΛΗΣ, ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΚΟΣ, ΕΦΦΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΙΜΠΕΡΤΗΣ.

Τρίτη 22 Ιουλίου   ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ
Τετάρτη 23 Ιουλίου   ΒΕΑΚΕΙΟ