Το νέο βιβλίο της Χριστίνας Οικονομίδου έχει τον ξεχωριστό τίτλο «Μ' έναν χορό στο στόμα», (εκδόσεις Απόπειρα, 2019). Η Χριστίνα Οικονομίδου έχει εικοσιπέντε χρόνια παρουσίας στην ποίηση. Αυτό είναι το πέμπτο βιβλίο της ποιητικό. διαβάζοντας το βιβλίο της συζητάμε γι αυτό.

Χριστίνα πώς προέκυψε ο τίτλος αυτού του βιβλίου;
Υπάρχει και στο τελευταίο ποίημα, στο υστερόγραφο, ως στίχος. Στην ουσία υπονομεύει το αυτονόητο που θα ήταν «με έναν χορό στα πόδια» ή με έναν χορό στο σώμα»» και, ταυτόχρονα, υπαινίσσεται την κοινή έκφραση «με την ψυχή στο στόμα».

Πόσον καιρό σου πήρε να ολοκληρώσεις αυτό το έργο;
Τρία χρόνια. Στην ουσία όταν εξέδωσα το προηγούμενο βιβλίο μου, μού συνέβη, για πρώτη φορά, να συνεχίζω να γράφω χωρίς διακοπή. Στην αρχή τα κείμενα ήταν σαν ουρές της προηγούμενης δουλειάς, κείμενα τα οποία δεν έχουν συμπεριληφθεί πουθενά. Έξαφνα τα κείμενα άλλαξαν και συνειδητοποίησα ότι είχα περάσει σε μια άλλη σκέψη, μια νέα δουλειά.

Μίλησε μας για το πρώτο μέρος του βιβλίου με τίτλο «Έκθεση ωμοτήτων»
Σ’ αυτό το τμήμα συνδυάζω τον ποιητικό λόγο με δοκιμιακό υλικό και φιλοσοφικό στοχασμό.

Το δεύτερο μέρος λέγεται «Intermezzo». Πώς περνάς σε αυτό νοηματικά;
Αν πούμε ότι στο πρώτο μέρος τα ερωτήματα που διατυπώνονται έχουν να κάνουν με τη ματαιότητα, ή μη, της μεταφυσικής και πολιτικής μας αναζήτησης, στο δεύτερο μέρος το ερώτημα που διατυπώνεται είναι σχετικά με τη ματαιότητα, ή μη, κυρίως του έρωτα.

Μίλησε μας για τη σχέση σου με τη γραφή και το πώς εντάσσεται στην καθημερινότητα σου.
Υπάρχουν περίοδοι που γράφω μεμονωμένα κείμενα που δεν εντάσσονται σε ένα κόνσεπτ. Και υπάρχουν περίοδοι που με απασχολεί ένα συγκεκριμένο κόνσεπτ, έχω έναν πολύ συγκεκριμένο προβληματισμό, ο οποίος υπάρχει σε ό,τι γράφω εκείνη την περίοδο και όταν ολοκληρωθεί εκδίδεται.

Ως παιδί είχες ποτέ σκεφτεί ότι θα ήθελες να είσαι ποιήτρια;
Όχι, ούτε όταν έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο δεν είχα στο νου μου ότι θα είχα αυτή την εξέλιξη, ότι θα με απασχολούσε τόσο έντονα και ότι θα βρισκόμουν σ’ αυτή τη σχέση που έχω σήμερα με τη γραφή.

Σήμερα πόσο σε εκφράζει η ιδιότητα της ποιήτριας;
Απολύτως, και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το γεγονός ότι γράφω ποιήματα, αλλά είναι η συνολική ματιά μου στον κόσμο. Ὀπως ένας φωτογράφος βλέπει τα πράγματα και τον κόσμο γύρω του μέσα από έναν φακό φωτογραφικής μηχανής, όμοια και έναν ποιητής, ή τουλάχιστον εγώ, διαβάζει και βλέπει τον κόσμο ποιητικά.

Τι σημαίνει ποιητικά για σένα, είναι κάτι που εστιάζει περισσότερο στο συναίσθημα ή στον τρόπο που μορφοποιείς τόσο γλωσσικά όσο και αισθητικά τις σκέψεις;
Πιο πολύ το δεύτερο. Ασφαλώς μέσα στο δεύτερο υπάρχει και ένα κομμάτι που έχει να κάνει με την ενσυναίσθηση, αν την αποβάλλουμε τότε η ποίηση θα είναι εξαιρετικά στεγνή, θα έχει μόνο μορφή χωρίς ουσία, θα έχει μόνο τροπισμούς.

Το τρίτο μέρος του βιβλίου δεν αλλάζει θεματική, πως το οριοθετείς σε σχέση με τα προηγούμενα;
Το τρίτο μέρος με τίτλο «Σώμα με σώμα» επικεντρώνεται στη φύση, μια ιδέα που διατρέχει όλο το βιβλίο και που στην γενναιοδωρία της και μόνο μπορούμε να ελπίζουμε ίσως για μια λύτρωση.

Χριστίνα για όσους θα ήθελαν να σε γνωρίσουν λίγο περισσότερο, πες μας κάτι για την καθημερινότητα σου. Τι τύπος είσαι;
(γελάει) Είμαι συνηθισμένος τύπος, κάνω όσα περιμένουμε να κάνει ένας κανονικός άνθρωπος, μου αρέσει να μοιράζομαι. Αυτό μου δίνει αφάνταστη χαρά. Να μοιράζομαι με φίλους και συνοδοιπόρους την τέχνη, τη διασκέδαση και τις στιγμές της ζωής από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες, μια τέτοια κοινοτοπία (και πάλι γελάει).

Ευ-δοκία (Άνδρος)

Κι όμως η μουσική δεν έχει εξουσία

κυλά ανάμεσα στα τρέχοντα σαν δεδομένη

ξεπλένοντας τα λασπωμένα μας παπούτσια

απ’ τον μόχθο

λυτρώνοντας τα πόδια απ’ τις αλυσίδες

του ανείπωτου

σ’ έναν χορό επαναδιατυπώνοντας

όλες μας τις χειρονομίες,

θαρρείς και είναι πάντα εκεί να τις μαζεύει

από τις άκριες του νου που περισσεύουν

— χνάρια της παιδικής μας ηλικίας —

και να τις συμπληρώνει

σ’ έναν πίνακα ενήλικο που έμεινε λειψός.

[Καμιά παρηγοριά όπως ο δρόμος,

που καταδιώκει μνήμες κι εποχές στεγνές

κι όταν μαζί τους τελεσιδικήσει

δεν θα υπάρχει ούτε ψίθυρος

που να θυμίζει πριν.]

Μα η καρδιά μας επιμένει στο παράπονο

(γιατί μ’ εγκαταλείψατε;)

που δεν αρθρώνεται αληθινά

έξω από ένα ξάστοχο ζεϊμπέκικο,

λες και μονάχα έτσι προ(σ)καλεί

να περπατήσει πάνω της

το μεγαλείο (που,

δεν γίνεται,

κάπου θα είναι, εκεί έξω).

Έχει νυχτώσει πια για τα καλά,

το πέλαγο μπροστά μου ησυχάζει·

μέσ’ στην απέριττη σιωπή

ακούγεται ένας λυγμός

απ’ το καμπαναριό μιας εκκλησιάς

γειτονικής, που ξενυχτάει.

Τ’ αστέρια χαμηλώνουν ως τα πόδια μου,

μέσα μου σώπασαν τα λάβαρα

και η αυλή μου μοιάζει αίφνης γαλαξίας·

το γέλιο σου

απόηχος και ειρωνεία,

αβίαστο και εκκωφαντικό

σπάζει τον κόσμο σε κομμάτια θρύψαλα

κι έπειτα τον γεννά ξανά

απ’ την αρχή.

ΥΓ.

Μ’ έναν χορό στο στόμα

και τα στήθη ξέσκεπα,

από τη ράχη του Κενταύρου

θα μπορούσα και

να κατακρημνιστώ

απόψε.

Η Χριστίνα Οικονομίδου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται μέ-
χρι σήμερα. Έχει σπουδάσει Οικονομικές Επιστήμες στο Μόναχο και στην Αθή-
να. Από το 1994 απασχολείται στον χώρο του βιβλίου και του πολιτισμού. Άρ-
θρα, κείμενα και βιβλιοκρισίες της δημοσιεύονται τακτικά στον ημερήσιο και
περιοδικό τύπο. Είναι η αρχισυντάκτρια στην εκπομπή για το βιβλίο Άξιον εστί
του Βασίλη Βασιλικού. Ήταν, επίσης, συνεκδότρια και διευθύντρια του μηνιαίου
free press περιοδικού για το βιβλίο index, καθ’ όλη τη διάρκεια λειτουργίας του.
Διδάσκει Δημιουργική Γραφή και Ποίηση στο Μικρό Πολυτεχνείο. Έχει εκδώ-
σει δεκαεννέα βιβλία, λογοτεχνικά και μη. Διηγήματα και κείμενά της συμπερι-
λαμβάνονται και σε συλλογικές εκδόσεις. Το βιβλίο ποίησης 4 εποχές στον δρόμο
ήταν υποψήφιο στη βραχεία λίστα του περιοδικού αναγνώστης. Το Μ’ έναν χορό
στο στόμα είναι το πέμπτο ποιητικό βιβλίο της.