Ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (1918-2007) αποτελεί έναν από τους πιο σπουδαίους και επιδραστικούς σκηνοθέτες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Γεννημένος στις 14 Ιουλίου 1918 στο Ούπσαλα της Σουηδίας, μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον αυστηρό και βαθιά θρησκευτικό, με πατέρα ιερέα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της σκέψης και των θεμάτων που αργότερα θα εξερευνούσε στο έργο του. Η έντονη σύγκρουση ανάμεσα στην πίστη και την αμφιβολία, η εσωτερική πάλη με το υπαρξιακό άγχος, η μοναξιά και η ανθρώπινη ευαλωτότητα αποτελούν βασικές θεματικές που διατρέχουν όλη τη δημιουργία του.
Η πορεία του Μπέργκμαν ξεκίνησε από το θέατρο, όπου σπούδασε και εργάστηκε ως σκηνοθέτης, ενώ παράλληλα άρχισε να δημιουργεί ταινίες που σύντομα απέσπασαν διεθνή αναγνώριση. Ο κινηματογράφος του Μπέργκμαν ξεχωρίζει για την ικανότητά του να αναδεικνύει τα πιο βαθιά ψυχολογικά και φιλοσοφικά ζητήματα, μέσα από αφηγήσεις που συχνά κινούνται μεταξύ ρεαλισμού και συμβολισμού.
Η ταινία που τον καθιέρωσε παγκοσμίως είναι «Η Έβδομη Σφραγίδα» (1957), όπου μέσα από μια αλληγορική ιστορία ενός ιππότη που 
παίζει σκάκι με τον Θάνατο, ο Μπέργκμαν θίγει την πάλη του ανθρώπου με το πεπερασμένο της ζωής, τον φόβο του θανάτου και την αναζήτηση νοήματος σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα. Η εικόνα αυτή έχει γίνει σύμβολο όχι μόνο της κινηματογραφικής τέχνης αλλά και της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ακολούθησαν σημαντικές ταινίες όπως «Η Σιωπή» (1963), που εμβαθύνει στην απομόνωση και την αδυναμία επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, και το «Πρόσωπο με Πρόσωπο» (1976), όπου ο Μπέργκμαν εξερευνά την ψυχική ασθένεια και τις εσωτερικές συγκρούσεις μέσα από μια συγκλονιστική ερμηνεία της Λιβ Ούλμαν, της μούσας του και πρωταγωνίστριας σε πολλές από τις πιο σημαντικές του ταινίες. Η Ούλμαν, μαζί με τη Μπίμπι Άντερσον, αποτέλεσαν δύο κεντρικές παρουσίες στον κινηματογραφικό και θεατρικό κόσμο του Μπέργκμαν.
Η Μπίμπι Άντερσον, η οποία πρωταγωνίστησε σε ταινίες όπως «Το Πρόσωπο» (1958) και «Η Έβδομη Σφραγίδα», ήταν μια ηθοποιός με την οποία ο Μπέργκμαν συνεργάστηκε στενά για πολλά χρόνια, και μαζί διαμόρφωσαν μια από τις πιο δυνατές σκηνοθετικο-ενορχηστρωτικές σχέσεις στην ιστορία του σινεμά. Η Άντερσον κατάφερε να αποδώσει με μοναδικό τρόπο τη συγκλονιστική ψυχολογική ένταση των ρόλων που της εμπιστεύθηκε ο σκηνοθέτης, συνεισφέροντας καθοριστικά στο ύφος και το βάθος των ταινιών του.
Μια από τις πιο πολυσυζητημένες δουλειές του Μπέργκμαν είναι το «Φanny και Αλεξάντερ» (1982), μια ταινία που συνδυάζει στοιχεία οικογενειακού δράματος, μαγείας και μυθοπλασίας, και θεωρείται η κορωνίδα της καριέρας του. Με αυτήν την ταινία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και επανέφερε τη διεθνή προσοχή στον σουηδικό κινηματογράφο. Η ταινία διαπραγματεύεται τη ζωή μέσα στην οικογένεια, τις σχέσεις, τη φαντασία και τη σκληρή πραγματικότητα, συνδυάζοντας με μοναδικό τρόπο την αυθεντικότητα με το μυθικό στοιχείο.
Παράλληλα με τον κινηματογράφο, ο Μπέργκμαν διακρίθηκε και στο θέατρο, όπου σκηνοθέτησε έργα των μεγάλων κλασικών, όπως ο 
Σοφοκλής, ο Σαίξπηρ και ο Τσέχωφ. Η θεατρική του δουλειά χαρακτηριζόταν από τον ίδιο βαθύ στοχασμό για την ανθρώπινη φύση και την ίδια ικανότητα να αποκαλύπτει τις πιο ουσιαστικές πτυχές της ύπαρξης. Το θέατρο αποτέλεσε για τον Μπέργκμαν ένα πεδίο συνεχούς πειραματισμού και δημιουργικής έκφρασης που συνέβαλε στη διαμόρφωση του μοναδικού κινηματογραφικού του ύφους.
Η κινηματογραφική γλώσσα του Μπέργκμαν διακρίνεται για την εκφραστική χρήση του φωτός και της σκιάς, τις αργές, μελετημένες λήψεις, τη σπουδή στον διάλογο και τους συμβολισμούς, αλλά και για τις σιωπές που δημιουργούν ένταση και βάθος. Μέσα από αυτές τις τεχνικές, ο Μπέργκμαν κατάφερε να μεταφέρει στην οθόνη τις πιο σύνθετες ψυχολογικές καταστάσεις και φιλοσοφικές αναζητήσεις, καθιστώντας τον κινηματογράφο μέσο υπαρξιακής εξερεύνησης.
Η σχέση του με τις μούσες του, Μπίμπι Άντερσον και Λιβ Ούλμαν, ήταν καθοριστική τόσο για το προσωπικό του ύφος όσο και για την εξέλιξη της καριέρας του. Η Λιβ Ούλμαν, ιδιαίτερα, πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες που θεωρούνται ορόσημα, όπως το «Πρόσωπο με Πρόσωπο», «Φθινόπωρο στη Φιόλντ», και «Σκηνές από έναν γάμο» Persona (1966). Οι ηθοποιοί αυτοί δεν υπήρξαν απλώς συνεργάτες, αλλά και έμπνευση για τον Μπέργκμαν, ο οποίος συχνά εμπνεόταν από τη ζωή και τις προσωπικές τους ιστορίες για να δημιουργήσει τους χαρακτήρες και τις αφηγήσεις του.
Η Persona είναι μία από τις πιο ριζοσπαστικές, αινιγματικές και πολυσυζητημένες ταινίες του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και, ευρύτερα, του παγκόσμιου κινηματογράφου. Κυκλοφόρησε το 1966 και αποτελεί σημείο καμπής στο έργο του Σουηδού δημιουργού. Η ταινία θεωρείται από πολλούς ως η πιο πυκνή και πειραματική του — ένα ψυχολογικό και φιλοσοφικό πορτρέτο της ανθρώπινης ταυτότητας, της ενοχής, της σιωπής και του εσωτερικού καθρέφτη.Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από δύο γυναίκες: τη διάσημη ηθοποιό Ελίζαμπεθ Βόγκλερ (Λιβ Ούλμαν), η οποία παύει ξαφνικά να μιλά χωρίς εμφανή φυσική ή ψυχική αιτία, και τη νεαρή νοσοκόμα Άλμα (Μπίμπι Άντερσον), που αναλαμβάνει τη φροντίδα της. Οι δύο γυναίκες απομονώνονται σε μια παραθαλάσσια εξοχική κατοικία και εκεί ξεκινά μια ιδιόμορφη, ψυχολογικά φορτισμένη συνύπαρξη, όπου τα όρια μεταξύ τους αρχίζουν σταδιακά να θολώνουν. Η Άλμα, μέσα στη σιωπή της Ελίζαμπεθ, αρχίζει να εξομολογείται τους πιο βαθιούς της φόβους, επιθυμίες και ενοχές — και όσο η επικοινωνία δεν βρίσκει ανταπόκριση, τόσο η ψυχική τους σύνδεση βαθαίνει, οδηγώντας σε μια σχεδόν μεταφυσική σύγχυση ταυτοτήτων.
Η Persona είναι μια ταινία που δεν δίνει εύκολες απαντήσεις. Αντίθετα, θέτει ερωτήματα για τη φύση της προσωπικότητας, της μάσκας που φοράμε στην κοινωνία (εξ ου και ο τίτλος: "persona" είναι η λατινική λέξη για τη θεατρική μάσκα), της αδυναμίας επικοινωνίας, της γυναικείας ταυτότητας και του ρόλου του καλλιτέχνη. Η σιωπή της Ελίζαμπεθ δεν είναι απλώς ψυχολογική. Είναι μια άρνηση του κόσμου, μια συνειδητή αποστασιοποίηση από τη ζωή και τους ρόλους που της επιβάλλονται. Η Άλμα, αντίθετα, μιλά πολύ — αλλά η ομιλία της σταδιακά μετατρέπεται σε κραυγή, καθώς βλέπει την προσωπικότητά της να διαβρώνεται. Οι δύο γυναίκες αντικατοπτρίζουν η μία την άλλη· σε κάποιες σκηνές η εικόνα τους συγχωνεύεται κυριολεκτικά στο κάδρο, τονίζοντας την ιδέα της ενοποίησης — ή της κατάρρευσης — των εαυτών τους.
Ο Μπέργκμαν, μέσα από την ασπρόμαυρη, εσωστρεφή κινηματογράφηση του σπουδαίου διευθυντή φωτογραφίας Σβεν Νίκβιστ, χτίζει έναν κλειστοφοβικό αλλά μαγνητικό κόσμο. Η ταινία περιέχει σπασμένες αφηγήσεις, αυτοαναφορικές εικόνες (π.χ. φιλμ που "καίγεται"), στιγμές ονειρικές και σιωπές γεμάτες νόημα. Η αφήγηση παραμένει ανοιχτή στην ερμηνεία, μετατρέποντας τον θεατή από παθητικό παρατηρητή σε ενεργό συμμετέχοντα. Η Persona έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο σημαντικές ταινίες όλων των εποχών. Επηρέασε βαθιά σκηνοθέτες όπως τον Ντέιβιντ Λιντς, τον Ρόμπερτ Άλτμαν, τον Λαρς φον Τρίερ, τον Πέδρο Αλμοδόβαρ και τον Ντάρεν Αρονόφσκι. Δεν είναι απλώς ένα φιλμ· είναι μια υπαρξιακή εμπειρία, μια πρόσκληση στον θεατή να εξερευνήσει το εσωτερικό του σύμπαν. Η Persona δεν εξηγείται· βιώνεται. Είναι μια σπουδή πάνω στην έννοια του "εγώ", της γυναικείας εμπειρίας, της τέχνης και της εσωτερικής κατάρρευσης. Είναι η στιγμή που ο κινηματογράφος σταματά να αφηγείται ιστορίες και αρχίζει να γίνεται καθρέφτης — και ερώτημα.
Η επιρροή του Μπέργκμαν εκτείνεται σε ολόκληρο τον κόσμο της τέχνης και του κινηματογράφου. Έχει εμπνεύσει γενιές σκηνοθετών, από τον Φρανσουά Τριφό και τον Μάρτιν Σκορσέζε, μέχρι τον Βιμ Βέντερς και τον Ακίρα Κουροσάβα. Το έργο του συνεχίζει να διδάσκεται και να αναλύεται, προσφέροντας πολύτιμες γνώσεις για την ανθρώπινη ψυχή, τη μοναξιά, τη σχέση με το θάνατο και τη συνεχή αναζήτηση νοήματος.
Στον σύγχρονο κόσμο, όπου τα υπαρξιακά ερωτήματα παραμένουν διαχρονικά, το έργο του Μπέργκμαν διατηρεί την αμεσότητα και τη δύναμή του. Μέσα από τον κινηματογράφο του, ο θεατής καλείται να έρθει αντιμέτωπος με τα πιο βαθιά του συναισθήματα και σκέψεις, να αναλογιστεί την ανθρώπινη φύση και τη θέση του στον κόσμο. Ο Μπέργκμαν υπενθυμίζει πως ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο μέσο ψυχαγωγίας, αλλά και ένα εργαλείο για τη βαθύτερη κατανόηση της ζωής και της ύπαρξης.
