Η Μαρία Πέτρου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στη σχολή Βακαλό. Είναι συντηρήτρια και κατασκευάστρια πολλών αντικειμένων τέχνης, συγγραφέας και μεταφράστρια, μέλος της Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας (ΑΛΕΦ) και της Ελληνικής Εταιρίας Προστασίας της Φύσης (ΕΕΠΦ).

Την Τιτίκα (Ποθητή) Μαρίνου την συναντάμε φέτος στην παράσταση «Ελευθέριος Βενιζέλος»  του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου  σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου, με τον ίδιο στον ομώνυμο ρόλο στο  Θέατρο Τέσσερις Εποχές – Γιάννης  Μόρτζος.Είναι η πρώτη φορά που η ζωή και το έργο του μεγάλου πολιτικού άνδρα, που χάραξε τον 20ο αιώνα, παρουσιάζεται μέσω της θεατρικής τέχνης στο κοινό.  Ογδόντα χρόνια μετά το θάνατό του, οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την πορεία και τη δράση της ιστορικής αυτής προσωπικότητας, που ξεκίνησε με την Κρητική Επανάσταση, στη συνέχεια διπλασίασε τα σύνορα της Ελλάδας, κέρδισε δύο Βαλκανικούς Πολέμους και βρέθηκε κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την  πλευρά των νικητών. Μέσα από μια αναμέτρηση με το χρόνο, η μορφή του Ελευθέριου Βενιζέλου περνά από σκηνή σε σκηνή φωτίζοντας γεγονότα, συμβάντα και άγνωστες πτυχές της ζωής του. Τα νεανικά του χρόνια, η Κρήτη, οι γυναίκες που αγάπησε, τα επιτεύγματα και τα λάθη των πολιτικών του επιλογών, οι νίκες και οι ήττες του, υφαίνονται θεατρικά μέσα από την σκηνοθετική δεινότητα του Γιάννη Μόρτζου, που συνάμα υποδύεται και τον μεγάλο πολιτικό άνδρα.

Το Μαύρο Αλφαβητάρι της Μουσικής… Αυτό το σκοτεινό βιβλίο είναι ένα Αλφαβητάρι ή Λεξικό που ταξιδεύει τον αναγνώστη στις πιο απρόσμενες εννοιολογικές περιοχές των μουσικών όρων, ενίοτε βαθυστόχαστες ενίοτε κωμικά ανατρεπτικές, με λεπτές αποχρώσεις σαρκασμού.Ο Φίλιππος Περιστέρης μελετά, εμβαθύνει, σχολιάζει, μα πάνω από όλα παίζει με τους όρους και την αντίληψη μας παρασέρνοντας μας σε ένα ντόμινο εννοιολογικών εκπλήξεων.Στο Μαύρο Αλφαβητάρι της μουσικής οι μουσικοί όροι παύουν να είναι απλές λέξεις. Γίνονται κρύπτες που μέσα τους ανακαλύπτουμε προεκτάσεις και συνδέσεις με τον κόσμο γύρω τους που δύσκολα μπορεί να συλλάβει η τυπική φαντασία.

Μίλησέ μας για τη  σχέση σου με την ποίηση- τι είναι για σένα:  Η ποίηση είναι για μένα, αλλά θεωρώ και για όποιον παραδέχεται , ότι σχετίζεται με αυτήν είτε γράφοντας είτε διαβάζοντας, μια  δήλωση  ζωής- με την έννοια, ότι  κάθε φορά,  που επιλέγω και επιζητώ τη διαδικασία της,  είναι σα  να δίνω μια «ψήφο εμπιστοσύνης» στη ζωή- αν συμφωνήσουμε , βέβαια,  ότι από τα ων ουκ άνευ της ζωής είναι  η άρθρωση λόγου και, κυρίως,  η παραδοχή αισθήσεων,  μαζί και η τιμητική , τελικά, διατύπωση/ ονομάτισή τους.
Και αυτή η διαδικασία είναι κατά περίπτωση  μοναδική, γιατί μοναδικός είναι και ο καθένας μας. Η ποίηση  είναι για μένα   μια δικαίωση του υποκειμενικού της ματιάς και  της βίωσης της πραγματικότητας. Είναι ο θρίαμβος της αλήθειας του ρεαλισμού,  που λέγεται υποκειμενικότητα. Κι αυτό δεν έχει αυθαιρεσία. Έχει την ευθύνη,  που  ζητά από εσένα  τη συνειδητοποίηση της σύνδεσης σου με τα πράγματα,  πριν τα αγγίξεις  με το μαγικό σου ραβδί, πριν  προσπαθήσεις να τα μεταμορφώσεις.

Για το θεατρικό της έργο για παιδιά με τίτλο «Ένα αστέρι στη γη» μας μιλάει η συγγραφέας και σκηνογράφος Μαρία Λιτσοπούλου. Το έργο «Ένα αστέρι στη γη», είναι εμπνευσμένο από ένα ταξίδι στην Ιταλία, και γράφτηκε το 1990. Έχει ανέβει το 1999 στο Θέατρο Τζένη Καρέζη, σε σκηνοθεσία Μαρίας Λιτσοπούλου, ενώ παιζόταν, για μια σεζόν, στα πλαίσια της εκπομπής της ΕΡΤ1 «Οι παπαγάλοι μας». Εκδόθηκε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Κουίντα το Μάρτιο του 2015

Η "Ρεμπέτικη Ραψωδία, Ένα ιπποτικό μυθιστόρημα" του Δημήτρη Γκουζιώτη, από τις εκδόσεις Κουίντα, ξετυλίγει έναν ολόκληρο κόσμο στα μάτια του αναγνώστη, είναι μια ιστορία χαρακτήρων αλλά και μια βουτιά σε μια αποκλίνουσα περιοχή της γλώσσας, που απεικονίζει με τρόπο διαφορετικό συναισθήματα και καταστάσεις ζωής. Η παρέα των ηρώων του βιβλίου, μια παρέα από Ρεμπέτες, πλανόδιους και περιθωριακούς μας ανοίγει την πόρτα στις συνομιλίες τους και οι συνομιλίες τους είναι ένας γλωσσικός θησαυρός από εκφράσεις και λέξεις και ένας κόσμος διαφορετικός που σε προσκαλεί να τον γνωρίσεις.

Πρόκειται ένα άθλημα που εμπνέεται από την κινησιολογία της φύσης. Έχει τη δύναμη του αθλήματος και την χάρη του χορού. Έχει την ορμή της άγριας θάλασσας και την ηρεμία της φιλοσοφίας. Πρόκειται για κάτι που είναι πιο πλούσιο και πιο ευρύ από το τυπικό άθλημα, συνδυάζοντας τη σοφία και τις κινησιολογικές κατακτήσεις αιώνων, το Κουνγκ Φου. Συναντώ τον Κυριάκο Ελευθερίου. Είναι ο άνθρωπος που αγάπησε τόσο το Κουνγκ Φου ώστε να το κάνει πρωταγωνιστή στη ζωή του και να του έχει πλέον αφιερώσει δεκαετίες. Είναι αυτός που προσπάθησε να έρθει το άθλημα και να αναγνωριστεί και στη χώρα μας.Τον συναντώ στο χώρο όπου γυμνάζεται και προπονεί τους μαθητές του, έναν χώρο που σε μαγεύει και σε καλεί να αφήσεις τη συζήτηση και να ξεκινήσεις την άθληση.

Η Ελένη Ταπτά με υποδέχεται στο εργαστήριο της. Αναδύει κάτι ντελικάτο και αέρινο, ωστόσο η ζωγραφική της δουλειά μας περιβάλλει αθόρυβα μαρτυρώντας την επιμονή που χρειάστηκε για να υλοποιηθεί. Τα έργα της, που γνωρίζω από φωτογραφικό υλικό, φαίνονται διαφορετικά από κοντά και επιβάλλονται με τις χρωματικές τους ποιότητες. Μπορεί κανείς να στοιχηματίσει πως έχουν όλα δημιουργηθεί με χρώματα λαδιού όμως  η δημιουργός το διαψεύδει• αρκετά από αυτά έχουν δημιουργηθεί μόνο με ακρυλικά. «Πώς καταφέρνεις», τη ρωτάω, να δημιουργείς την αίσθηση του λαδιού, ενώ είναι ακρυλικά;».  Γελάει ευχάριστα και σκέφτεται. «Είναι μία στρώση μετά την άλλη, κάποιες στρώσεις πολύ αραιωμένες, δηλαδή μιμούμαι την τελετουργία του λαδιού, ενώ άλλες φορές χρησιμοποιώ πρόσθετα υλικά που μου δίνουνε μια πυκνότητα. Μπλέκω επίσης υλικά μεταξύ τους.»

Η Ειρήνη Μπράμου, γνωστή πλέον με την αγγλική εκδοχή του ονόματος της ως Erena Bramos,  μέσα από την πολύχρονη διαδρομή της στην επιστήμη της ψυχοθεραπείας, εστιάζει στην ανθρώπινη πλευρά. Έχοντας μεγαλώσει στην Ελλάδα μέχρι τα δεκαεννέα, ταξίδεψε στη συνέχεια για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική, όπου και ζει μέχρι σήμερα, εδώ σαράντα-πέντε χρόνια. Όλο αυτό το διάστημα εργάζεται σταθερά ως ψυχοθεραπεύτρια, έχοντας δει, συνομιλήσει και δουλέψει με αμέτρητους ανθρώπους στην διάρκεια της επαγγελματικής της ζωής.
Στη μυθική ή παραμυθική αντίληψη, δεν είχε ποτέ νόημα η ενασχόληση με την ανθρώπινη ψυχή, όταν απουσίαζε η αγάπη. Το μοντέλο του απόμακρου ακροατή των εξομολογήσεων του πελάτη του, που νεύει ψυχρά και διαθέτει κριτική σκέψη υπερλειτουργική, ίσως να λειτουργεί ως ακαδημαϊκό , όταν όμως έρχεται να κουμπώσει πάνω στην ανθρώπινη ψυχή δεν επαρκεί για να την ξεκλειδώσει.

Σε έναν χώρο με θέα το βουνό μιλάμε  για τη ζωγράφο Ελένη Μπότσιου. Βουτάμε στο υλικό που έχει αφήσει… αμέτρητες δουλειές ταξινομημένες σε ράφια. Κατεβάζουμε τεράστια ντοσιέ και ταξιδεύουμε στις εικόνες. Πρόσωπα, σώματα, τοπία. Έργα ζεστά ακόμη, λες και το χέρι της έβαλε πάνω τους την τελευταία πινελιά πριν λίγα λεπτά.Ξεκινούμε από τα σπουδαστικά της σχέδια και φτάνουμε μέχρι την ώριμη δουλειά της, τις περιόδους της δημιουργικής κορύφωσης, εκεί όπου οι γραμμές ζωντανεύουν, τα χρώματα παράγουν την ψευδαίσθηση μιας αισθητικής αυτοτέλειας, οι φιγούρες, έχοντας ξεφύγει απ’ τα όρια του κώδικα που τις δημιούργησε, ετοιμάζονται να συνομιλήσουν.