Στην όαση της διανόησης και πάλι με μια συζήτηση που έχει από μόνη της ροή και πολύ χιούμορ που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί. Σε μια συζήτηση δίχως ένταση και στόμφο. Γεμάτη ιδέες που δεν έψαξε κάποιος να τις αντιγράψει, ήταν ιδιόκτητες.Δίχως τέχνη εδώ και πολύ καιρό, με τόσους παπαγάλους που αποστηθίζουν με μεγάλη προσπάθεια, που φαίνεται, τα κείμενα που πρέπει να απαγγείλουν στις ειδήσεις και στα τηλεοπτικά παράθυρα, βιώνοντας εδώ και έναν χρόνο την καλλιτεχνική σιωπή και έναν δημόσιο λόγο που κατακλύζεται από λόγια που δεν έχουν λόγο να ειπωθούν, κοντέψαμε να ξεχάσουμε πως είναι να μιλάει κανείς από μόνος του χωρίς να του έχουν κάνει φροντιστήριο μάνατζερ και εκπρόσωποι τύπου. Αλήθεια η φτώχεια μιας κοινωνικής ζωής δίχως την τέχνη είναι αμέτρητη.
Η μουσική ως επαγγελματική δραστηριότητα ήρθε ως απόφαση λίγο μετά τα εφηβικά μου χρόνια. Είναι ένα πεδίο της ανθρώπινης σκέψης αλλά και πράξης που δίνει μεγάλο χώρο στην έκφραση πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό.
Όταν ήμουν φοιτήτρια στη Φιλοσοφική εργαζόμουν παράλληλα στο ραδιόφωνο ως ραδιοφωνική παραγωγός. Ασχολιόμουν επίσης με το Θέατρο και τη Φωτογραφία. Αγαπούσα πολύ τα ντοκιμαντέρ, κυρίως τα ταξιδιωτικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ για την Ινδονησία, και την πολυδιάστατη κουλτούρα της, ένα μωσαϊκό ανθρώπων, θρησκειών και πολιτισμών. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τα ντοκιμαντέρ και οι ταινίες μπορούν να συνενώσουν όλες τις Τέχνες μαζί, δημιουργικά και συλλογικά και κυρίως να φέρουν κοντά τους ανθρώπους, να ενώσουν ανθρώπους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, να τους φέρουν πιο κοντά. Κατάλαβα αμέσως ότι αυτό ήθελα να κάνω. Είχα βρει τον τρόπο να συνενώσω Ψυχολογία, Φιλοσοφία και Καλές Τέχνες σε ένα μέσο πανανθρώπινο και για έναν σκοπό ουμανιστικό.
Το ενδιαφέρον μου και η επιθυμία να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο ξεκίνησε από την εφηβική ηλικία, όταν και ένιωσα την ανάγκη να διηγηθώ ιστορίες μυθοπλασίας μέσω της αμεσότητας που χαρακτηρίζει την κινούμενη εικόνα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο κινηματογράφος ήταν και είναι η αγαπημένη μου μορφή ψυχαγωγίας.
Το θέατρο είναι μυσταγωγία, ζωή, χαρά, φως, ένα ατέλειωτο ταξίδι στον εσώτερο εαυτό σου. Ένας ασίγαστος έρωτας που όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο δυνατός. Σου ζητάει τα πάντα και σου τα επιστρέφει όλα πολλαπλάσια. Μια αχτίδα φωτός μέσα στην σχεδόν καταθλιπτική αυτήν περίοδο που διανύουμε. Οι ήχοι της σκηνής, το καρδιοχτύπι, η αδρεναλίνη, το συναίσθημα, η αγάπη που σε πλημμυρίζει, είναι όλα μεγεθυμένα και τα ζεις στον απόλυτο βαθμό.
«Πλούσιος είναι αυτός που διαθέτει ελεύθερο χρόνο» λένε. Για κάποιον λόγο πάντα αισθανόμουν ότι έχω ελεύθερο χρόνο. Ο ελεύθερος χρόνος λοιπόν… Χρειάζεται να έχεις ένα «περίσσευμα» για ν ασχοληθείς με την Ποίηση... ένα περίσσευμα χρόνου με την έννοια ενός υ π α ρ ξ ι α κ ο ύ περισσεύματος… που, μάλιστα, θέλεις να δώσεις...
Η παράσταση Αυτοκράτωρ Αδριανός έχει φτάσει με επιτυχία στον τέταρτο χρόνο. Ο Χρήστος Λιακόπουλος επιλέγει το δυσκολότερο είδος θεάτρου, τον μονόλογο. Ο συγκεκριμένος μονόλογος είναι ακόμη πιο απαιτητικός, καθώς είναι καθαρός λόγος επί σκηνής, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράτασης. Ο Χρήστος Λιακόπουλος τεντώνει τα υποκριτικά του όρια προκειμένου να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών, ταξιδεύοντας τους με κύριο εργαλείο τον λόγο και την υποκριτική τέχνη.
Η πρωταγωνίστρια της παράστασης Μήδεια, είναι κοντά μου. Πρόκειται για την Τζούλη Σούμα, μια ηθοποιό που καταφέρνει με επιτυχία να ερμηνεύει πρωταγωνιστικούς ρόλους απαιτήσεων, ενώ ταυτόχρονα διακρίνεται για τον ξεχωριστό χαρακτήρα της. Η Τζούλη Σούμα είναι στ’ αλήθεια αυτό που η γνωστή έκφραση λέει, μια ακούραστη εργάτρια του θεάτρου. Με ευρεία μόρφωση και σταθερή διάθεση μελέτης ανήκει στους καλλιτέχνες που θα καταφέρουν να μείνουν στον δύσκολο χώρο της τέχνης για πολύ καιρό. Ωστόσο, είναι και κάτι πέρα από την καλλιτεχνική της ιδιότητα που την κάνει να ξεχωρίζει. Διαθέτει ευγένεια που θυμίζει άλλες καλές εποχές, σεμνότητα και ταυτόχρονα έναν ενθουσιασμό γι’ αυτό που κάνει σχεδόν εφηβικό. Η ισορροπία είναι ο πιο υψηλός στόχος για έναν καλλιτέχνη και εκείνη δείχνει να ισορροπεί καλά ανάμεσα στην εσωτερικότητα της θεατρικής έντασης και τον κόσμο.
Το νέο βιβλίο της Χριστίνας Οικονομίδου έχει τον ξεχωριστό τίτλο «Μ' έναν χορό στο στόμα», (εκδόσεις Απόπειρα, 2019). Η Χριστίνα Οικονομίδου έχει εικοσιπέντε χρόνια παρουσίας στην ποίηση. Αυτό είναι το πέμπτο βιβλίο της ποιητικό. διαβάζοντας το βιβλίο της συζητάμε γι αυτό.
Adrian Heathcote from Sydney, Australia, discusses with us about philosophy, art and life. Elegant and kind he is an inspirational interlocutor who has deeply studied a vast variety of subjects and knows impressive details about things that only natives are expected to know on various cultures. He indeed has the theoretical knowledge but also the sensitivity and that little something that brings theory to life. He writes about philosophy, publishes poetry, has taught philosophy for thirty years at Sydney University and during the recent years his early love for painting is revived thus painting has become a daily occupation.
Τι σημαίνει για σένα το θέατρο; Για μένα, ως ηθοποιό, το θέατρο είναι πύλη απ’ όπου έχω τη δυνατότητα να ταξιδέψω σε διαφορετικούς χρόνους, διαφορετικούς τόπους, διαφορετικές ηλικίες και να βιώσω συναισθήματα που μόνο η συνθήκη της σκηνής μου επιτρέπει. Είναι ένα μαγικό ταξίδι. Και βέβαια είναι μια υψηλή μορφή τέχνης, που εμπεριέχει τα πάντα. Δεν είναι μόνο έκφραση για τον ηθοποιό είναι ένα φωτεινός σηματοδότης πολιτισμού που δεν επινοεί μόνο, μα απεικονίζει, διασώζει και ζωντανεύει ιστορικά, κοινωνικά, πολιτιστικά την ανθρώπινη εμπειρία.