Σε μια παράσταση που συμπυκνώνει, φιλτράρει και μας κερνάει με το απόσταγμα της καλλιτεχνικής του διαδρομής στο σύμπαν των ρόλων πρωταγωνιστεί ο Κώστας Καστανάς.Με υποκριτική που περνάει από τα βάθη της ψυχής και ώριμη αποφυγή κάθε εντυπωσιοθηρίας, αφήνει τον θεατή να πλεύσει μαζί του στο ονειρικό πεδίο της καλλιτεχνικής μνήμης.Πληροφορίες πυκνές και αναφορές στον υποκριτικό κώδικα περνάνε με μαεστρία μέσα από το λόγο, ενώ οι μεταμορφώσεις από ρόλο σε ρόλο επιτυγχάνονται με μινιμαλιστικά σκηνογραφικά στοιχεία και μια εντυπωσιακή κίνηση που υπολογίζει με ακρίβεια τη διαφορά στη βαρύτητα που αποπνέει ο κάθε ρόλος και η κάθε ηλικία.

Η Ελένη Ζόχντη - Μπλέτση, μια καλλιτέχνιδα γεμάτη ζωντάνια και καλή διάθεση, εδώ και τέσσερις τουλάχιστον δεκαετίες δημιουργεί τα κομψοτεχνήματα της στο μακρινό Λόουελ. Η  Ελένη Ζόχντη - Μπλέτση δεν έχει χάσει τίποτα από τη ζεστασιά του εδώ μεσημεριού, τίποτα από τη θαλασσινή άπλα, τίποτα από όλα εκείνα που θεωρούμε πως συνθέτουν ένα μεσογειακό ταμπεραμέντο. Η απλότητα του χαρακτήρα της, το πηγαίο γέλιο και και η αβίαστη δημιουργικότητα της που μετατρέπεται σε ζωγραφικές εικόνες, ρούχα και κοσμήματα μπορούν να εντυπωσιάσουν τον συνομιλητή της… κι επειδή μια Ελένη είναι πάντα ωραία ακολουθεί τα όνειρα της ακόμη κι αν την πάνε μακριά.

Ο Παναγιώτης Νάτσης εμφανίζεται για πρώτη φορά στην σκηνή του Θεάτρου Τέχνης <<Κάρολος Κουν>> σε ένα απαιτητικό έργο ο <<Πατέρας>> του Αύγουστου   Στρίντμπεργκ.  Υποδύεσαι τον ρόλο του Νιέντ θα ήθελες να μας πεις κάποια χαρακτηριστικά του; Βρίσκεις κάποια κοινά χαρακτηριστικά με εσένα;    

Η κατά Σοπενχάουερ αισθητική ενατένιση, η κατά Νίτσε μέθη, η κατά Χάιντεγκερ λάμψη. Η αναζήτηση του κάλλους .Με Αυτή την σκέψη συζητούμε για την Τέχνη, σκεφτόμαστε,διαφωνούμε και ουσιαστικά επικοινωνούμε με την Ηθοποιό Ανδρομάχη Μαρκοπούλου.

Γράφει η Βασιλική Κάππα:Με αφορμή μια παράσταση πολύ διαφορετική από μια ηθοποιό που για πρώτη φορά απλώνει άφοβα μπροστά στο κοινό μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων, που την αφήνουν απογυμνωμένη και ευάλωτη μπροστά του, συναντάμε τη Ζώγια Σεβαστιανού. Η παράσταση ονομάζεται «Στη Σκοινί» και είναι πράγματι μια ακροβασία ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, στην κατάπτωση και το πάθος, στη συγκίνηση και το γέλιο. Η Ζώγια Σεβαστιανού ακροβατεί κρατώντας με επιτυχία την ισορροπία της. Το κοινό την ακολουθεί και παρασυρμένο πέφτει στην παγίδα της υποκριτικής της ορμής. Εκείνη όμως δείχνει να ξέρει τι κάνει, γιατί την τελευταία στιγμή του απλώνει το χέρι και το οδηγεί σε αντίθετη κατεύθυνση, σε αντίθετο ρυθμό, σε άλλες αποχρώσεις.

Στην «Αμπελόεσσα γη» μας ταξίδεψε ο Δημήτρης Ταλιάνης με τη φωτογραφική του δουλειά που εκτέθηκε στην Αθήνα στην γκαλερί του πολυχώρου  Black Duck τον Μάρτιο του 2012 και θα συνεχίσει να εκτίθεται για το επόμενο διάστημα σε διάφορα μέρη (Σαντορίνη, Αμοργό, Θεσσαλονίκη, Πάτρα). Κυνηγώντας το φως, την ώρα και τις καιρικές συνθήκες ο Δημήτρης Ταλιάνης εκτελεί βήμα βήμα όλη την τελετουργία που προϋποθέτει η παραδοσιακή φωτογραφία.

Με αφορμή την έκδοση ενός πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου notebook από τις εκδόσεις τετράγωνο συνομιλούμε με την Ευγενία Χατζίκου δασκάλα  σε πολλούς ανθρώπους του κινηματογράφου του θεάτρου και της τηλεόρασης.

Τα αγάλματα του Σταύρου Διακουμή ταξιδεύουν, με κλειστά μάτια, σε έναν μυστικό δικό τους κόσμο που αποπνέει ευαισθησία και ιδιαιτερότητα. Εύθραυστα, τραυματισμένα και συγκινητικά. «Κοιτάνε μέσα τους», λέει ο δημιουργός τους «αναστοχάζονται, ο στοχασμός τους έχει προηγηθεί». Τα πρόσωπα των αγαλμάτων του θυμίζουν το δικό του πρόσωπο. Θα έλεγε κανείς πως είναι πιστά αντίγραφα του, όμως μια δεύτερη ματιά αποκαλύπτει πως, απλώς, έχουν δανειστεί το δικό του πρόσωπο.

Ο Ηλίας Μισύρης Ilias Missyris Γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο Κορινθίας το 1961.Τα τελευταία 15 χρόνια ζει και εργάζεται στη πόλη Βάσα στη Φινλανδία. Eχει σπουδάσει διαπολιτιστική εκπαίδευση και oπτικοκουστικές επικοινωνίες με ειδίκευση στο πολιτιστικό project managment, στην παραγωγή και διαχείριση περιβαλλοντικών media καθώς και σε ευρωπαϊκά προγράμματα Εκπαίδευσης, Κατάρτισης και Πολιτισμού. Μέσω των προγραμμάτων αυτών έχει υλοποιήσει στο παρελθόν με μεγάλη επιτυχία αρκετά διακρατικά αλλά και πολυκρατικά σχέδια συνεργασίας στους παραπάνω τομείς.

Με αφορμή τον «Τρελό της Αθήνας», την παράσταση που σκηνοθετεί η Ελένη Γερασιμίδου και που θα παρουσιάσει αυτό το καλοκαίρι, έργο βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Δημητρίου Γρ. Καμπούρογλου, είχαμε την ευκαιρία, να μιλήσουμε με τους συντελεστές της παράστασης και να μας ταξιδέψουν, τόσο στον τρόπο της δουλειάς τους, όσο και στον ουσιαστικό λόγο, της επιλογής του κειμένου και της διασκευής του.